...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

22 Αυγούστου 2010

Ως τα ψηλά πεζούλια του αδιαίρετου ανέμου.




175.



Ξύλινα πατώματα που τρίζουν.

Παλιός ανεμόμυλος που ακόμα στέκει.

Εκείνη η μεγάλη σκάλα που οδηγεί στο δώμα και στο χάζι

Ως τα ψηλά πεζούλια του αδιαίρετου ανέμου.



Μια χαρουπιά ζορισμένη απ’ τα χρόνια

Με το βρακί της σφήκας πεταμένο πάνω της.

Η φωλιά του πουλιού που λογαριάζει αλλιώς τον χρόνο

Και τρώγεται ν’ ανοίξει πόρτες μουσικές πριν να φανεί το βράδυ.



Στην αυλή ο καφές πάνω στο ξύλινο τραπέζι.

Η φιλία που αξίζει όσο όλες οι λέξεις.

Και στο ποτήρι αιώνιο κρύο νερό.



Αληθινά πιο βαθιά κι απ’ τον χρόνο

Μέσα μου έρχονται αυτές οι χρυσοφόρες

Στιγμές-



Υπάρχουν σαν ο ήλιος που φωτίζει

Κι αναδεικνύει γύρω μας το θαύμα!



Φούρνοι. Κρανίδι.

4 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Με γλύκανε η απλόχερη ζεστασιά
η μοιρασιά στο ξύλινο τραπέζι

(νιώθω ότι το ξέρω, το έχω ζήσει)

η φιλία που δεν ζαρώνει ποτέ....

Καλή εβδομάδα
:-)

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Βλέπω την Βάσσια πιο πάνω. Αξιολογότατο βλέμμα.
Στρατή αυτές τις "ολόκαρδες" εικόνες δεν μπορεί θα πρέπει κάπου να ήσουν και να τις ζωγράφιζες. Γιατί πίνακας είναι.
Έμαθα και λέξεις: "το χάζι" , "το βρακί της σφήκας"!Θαυμάσιες λέξεις.
Καλό σου βράδυ φίλε μου

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ..
Στο σπίτι ενός φίλου κάπου κοντά στο Κρανίδι..
Αυτό που βλέπεις..
Έλεγε η γιαγιά μου:
"Κάλλιο νάχεις 5 φίλους- παρά νάχεις 10 γρόσσια.."
Καλό βράδυ φίλε!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Βάσσια
ας μην χάσουμε τουλάχιστον αυτά..
που είναι αξίες από μόνα τους..
Καλό βράδυ!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου