Αν έπρεπε να δικάσω

Αχάριστες που έγιναν σιγά σιγά οι εποχές, αχάριστοι οι άνθρωποι..
προβλήματα πνίγουν τα κουρασμένα πνευμόνια τους- πώς να πάρουν ανάσα;
Όλα φέρουν μια αγωνιώδικη θλίψη
που στυφίζει σαν ένα νεράντζι πικρό.

Όλα στην ζυγαριά ξανά- κι αυτή να χάνει, βάρος.
Η πατρίδα κλονίζεται- από παντού απειλείται.
Τόσοι κλεπταποδόχοι πώς χωρέσανε σε μία εποχή;

Αν έπρεπε να δικάσω
θα ήθελα να ήμουν μέλισσα
με το γλυκό κεντρί της
που όμως πονάει.

Πονάω που ξέρω ότι θα δρέψουμε το ματωμένο αστάχυ
που φτιάχνει ένα ψωμί που λες με αίμα
και πόνο ζυμώθηκε.
20.1.2010