Γλιστρούνε σαλιγκάρια πάνω στα βρεγμένα φύλλα

Γλιστρούνε σαλιγκάρια πάνω στα βρεγμένα φύλλα
των δέντρων· και ο απαλός
άνεμος είναι μελετηρός- διαβάζει
από το άλφα ως το ωμέγα της την γη.

Ένας άντρας ερωτευμένος μελαγχολεί και σκέφτεται
καλά που θα ήταν να γινόταν ο χρόνος
σαν ένα φρούτο
χωρίς κουκούτσι- μια ευθεία στιγμή
που όταν κυρτώνεται χωράει μέσα της
μία καρδιά.

Λειτουργεί καλά το φως. Το σάλιο των δέντρων στεγνώνει
σιγά σιγά,
οι κορμοί τους ρυτιδιάζουν,
το μεσημέρι σαν βέλος καρφώνεται
μέσα στην ξιπασμένη αιωνιότητα. Πια ξέρω:
διακρίνω το μηδενικό που ολοένα
πασχίζει να υπάρξει όπως αριθμός. Ο άντρας

κοιτά τα σύννεφα. Πάλι θα βρέξει.
Δένει λιγάκι πιο σφιχτά τα μαύρα του παπούτσια.
Αυτός ο περίπατος της σκέψης
στο πουθενά θα τον πάει...

28.1.2010