Οι λέξεις μου είναι πετρώματα που ιριδίζουν

Είσαι σιωπηλή κι ένας ευκίνητος άνεμος
σκουντά τα μαύρα μαλλιά σου.
Είσαι συννεφένια και ονειρική που απ’ την σκέψη μου
ξεφεύγεις γιατί η σκέψη μου
από μόνη της είναι σύνορο ενός ανώφελου τώρα στοχασμού.
Το φως σπαθίζει ολόγυρα!
Το φως είναι ένας αιώνιος ύμνος!

Ακούω την καρδιά των πάντων, τα δέντρα
μεγαλώνουν μέσα μου-
το ποίημα είναι μια θάλλουσα φύση
που ακίνητη κινείται προς τον διαρκή θεό.

"Ναι" είναι το κάθε "όχι" που λέω·
κατάφαση είναι η άρνηση-
μιλώ μια γλώσσα πρωτόγονων που θρησκεύουν αγνά.

Οι λέξεις μου είναι πετρώματα που ιριδίζουν
σκληρά, όπως οψιδιανού ψιθυρίσματα.

Και γίνεται σιγά σιγά μέσα μου
η αναστήλωση ενός συμπαντικού του έρωτα ναού..