ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ..

Σαν μια ορχήστρα χεριών που γράφουνε αέρινες φιγούρες
επιφωνήματος
με κραυγαλέα βιασύνη-
όπως σαν του μαέστρου δηλαδή.

Και μετά ετούτο το ξινάρι που χτυπάει την πέτρα και σπιθίζει
αρχής γενομένης από ψυχής μεριά.

(Μιλώ για έναν τυμβωρύχο που ανασκαλεύει
στα χαλάσματα του εαυτού του μέσα.)

Ποιός θα συλήσει το είναι του και δεν
θα ματώσει;

Και ανασύρεις λέξεις που δεν πιάνονται ουσιαστικά
γιατί σου επιτίθενται συνέχεια
λες κι είσαι συ ο φταίχτης της ζωής.



Κανένας δεν λογάριασε πως μέσα στα ποιήματα
κι εμείς πονάμε…