Ακούω που δεν ακούγονται κι όμως, ακούω.

 

 

Πού κρατώ το χέρι σου και πού κρατώ την σελήνη

Πού κρατώ το σύμφωνο και πού το φωνήεν απαρχής μου ξεφεύγει-

Μεσάνυχτα παρά κάτι, ο θόλος μπροστά μου ορθώνεται

Μυριάδες άστρα και πλουραλισμός των φώτων έτη μακριά

διοργανώνεται αυτή η συμφωνία

Μελωδικό αντίφωνο τραγούδι του αγιοκλήματος κι η όσφρηση καλά νομίζει

Ηχούνε οι ψιθυρισμοί από τα νυχτολούλουδα και τις φερέγγυες μωρές παρθένες

Ορτανσίες που βακχεύουνε αγαλινά πλανεύοντας μάτια και αργυρό φεγγάρι.

 

Απροσπέλαστες ώρες- πουθενά δεν θα δοθώ·

Για όλο το πένθος αναστατώθηκα, για όλη την οικουμένη..

Τώρα θέλω μια σπίθα της χαράς για να γεμίσω το δισάκι μου·

Θέλω μια αυτοκρατορία γέλιου να νικήσω, με ταξιαρχίες της απόφασης, την θλίψη..

 

Ακούω που δεν ακούγονται κι όμως, ακούω.

Σαν ένα καρδιογράφημα που ο παλμός σαν περισσεύει από την γραμμική του διαγράμματος ταινία

στο στηθοσκόπιο φτάνει και νικά με ίαση ποιητική την ώρα που η σελίδα αναζητά μια συνουσία ευφραντική και ελπιδοφόρα..