Μανιφέστο μιας προσωπικής στιγμής και μιας εξομολόγησης που πουθενά δεν σκοπεύει..

Πώς να εκπαιδεύσεις μια ζωή που έχει ακανθωτές απολήξεις, να στραφεί ενάντια στην τυραννία της οικουμένης;

Και ο έρωτας που την κρατά, μπορεί να φωταγωγήσει το μυστικό των μυστικών που καλά φυλαγμένο μια ψυχούλα το έχει 
για να ξορκίζει ετούτα και εκείνα τα δαιμόνια;

Πιστεύω σε άγουρες επαναστάσεις και σε ώριμες συνειδήσεις που ζουν με καημό να ξεγράψουν το πληθυντικό Κακό.

Μπορεί να με θηλάσανε ουτοπία οι στίχοι και να μην μπορώ να αντισταθώ στο Αδύνατον.

Αλλά και γιατί θα έπρεπε;

Έζησα με πολλές αρνήσεις και λιγοστή κατάφαση, κι αυτό πραγματικά με κούρασε.

Πρέπει να αντισταθείς στο ρεύμα όμως 
αν θες να μην σε ξεβράσουν τα νερά στην άκρη μίας αδιάφορης ματαιοδοξίας.

Ευτυχώς με έσωσε η ολιγάρκεια και ο ξινότατος πικρός εγωισμός μου.

Εξακολουθώ να συγκινούμαι από το καθετί που σπέρματι μου φαντάζει αγνό και ωραίο.

Και το ακολουθώ έως να φτάσω στην βαρκούλα ενός στίχου που αρμενίζει 
στον ωκεανό που είναι η ποίηση και είναι η ζωή μου..