Είναι μια σπουδή θανάτου που ξοδεύεται μες την
ανάσα
Είναι μια ματαιότητα των ματαιοτήτων που ξεγυμνώνει
τα πράγματα και τα κάνει ηθελημένα τυφλά
Είναι μια καταχρηστική χειμωνιά που κάνει τις
σκέψεις να κουλουριάζονται νωχελικά γύρω από το τζάκι μιας μισοσβησμένης
ελπίδας
Είμαι εγώ που δεν είδα πόσο έχω σφάλλει
γκρινιάζοντας για να μου δώσει ο θεός ένα κομμάτι παράδεισο
Είναι η τελετή του δειλινού όταν ο ήλιος συμβολίζει
το νυν που χάνεται μες το αμήν μιας νύχτας που έρχεται
Είναι η ποίηση που πίστεψα μέχρις θανάτου.
Οι μέρες που θα ζήσω είναι ακαδημαϊκά συμφωνημένες
Και ενέχουν πλησμονή φιλοσοφημένου αγάλματος που
κοιτά
μες από μια δική του σιωπή
Και θέλει όλα μονομιάς μες από την ακινησία του για
πάντα να ξεκαθαρίσει.
Είναι αυτά που πίστεψα μα και πιστεύω κι όταν θα
‘ρθουν να με βρουν
Τα κόκαλά μου θα έχουν φθαρεί τόσο που εγώ θα
κουτσαίνω
Ξέροντας πια καλά τους νόμους που επιβάλλει η
σατανική φθορά..
22.1.2012
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Λόγια ψυχής... υποκλίνομαι
καλό Σαββατοκύριακο Στρατή
μην τη φοβασαι τη φθορα εχεις αφθαρτη γραφη !
... η κόλαση της σκέψης!
τα ξέρω!
Σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Σ' ευχαριστώ πολύ Χρυσούλα!
Την καλησπέρα μου!
Αστοριανή
Φιλιά πολλά Υιώτα!
ΜΑΓΟΣ!
Ναι αλλά χρησιμοποιώ λεξιλόγιο που δεν το καταλαβαίνει η γιαγιά σου (κάποτε μου είχες πει...)
Τώρα τι έγινε; Σ' αρέσει η γραφή μου;
Αποφάσισε..
Δημοσίευση σχολίου