Βρέχει.

Από την παραλία ως το ύψωμα, ένας λόχος ελιές που ασκούνται

στην υπομονή.

Αιώνιες.

Το πρωί όλα είναι μούσκεμα, ο Φλεβάρης νοτισμένος

Τα βυθίζει μέσα στον υγραμένο κόρφο του.

Ξεκάρφωτα των σύννεφων τα κουπιά κι αφήνουνε το πλοίο

να μπατάρει στα ρηχά δίχως τους ναύτες του.

Βρέχει.

Οι ψιχάλες βαριές όσο μία ανάμνηση,

πέφτουν κι όπως σ’ ένα αμόνι του αρχαίου θεού σφυρηλατούν

Το καλολογικό χάος.

Η Ιτέα είναι ένα σώμα με επιδερμίδα λαμπρή που γυαλίζει

και δείχνει ακόμα τα νιάτα του..

                                                                    Ιτέα   8.2.2013