Novellae constitutiones

Η νύχτα παίζει με τα απαρέμφατα

"Στενάζειν" η "συνουσιάζεσθαι"      κρατά

Τα φωνηέντα σε απόσταση    κι ανθίζουνε ρόδα

Η και ακούγονται

Μακρινοί θρήνοι

Των νικημένων στην μάχη. Τα όπλα τους

Γυαλίζουν κάτω απ’ το φεγγάρι

και μια λάμψη αστραπιαία δημιουργεί

Το τελεσίδικο αποτέλεσμα: όλα θα πάψουν

Όπως κι η κουκουβάγια θα τα πει-  όπως

Κι ο γκιόνης θα τα φέρει

Πάνω και κάτω    

εκεί

Που στης ανάπαυσης τον χρόνο

και σε μία κάμαρα που έσβησαν τα φώτα

εσύ

Σηκώνεσαι στο στρώμα και καπνίζεις

Έχοντας έγνοιες χίλιες.

Η νύχτα παίζει με τις αριθμητικές εξισώσεις,

βαυκαλίζει τα άστρα

Η νομοθετεί στον ουρανό

όπως να γράφονται

ξανά οι Νεαρές που βρήκες

Σ’ ένα βυζαντινό βιβλίο να σε περιμένουν

ελληνοθρεμμένες κι ευσύνοπτες.

Η νύχτα νουθετεί τον γαλαξία να είναι φρόνιμος,

το σύμπαν

Να μην διαστέλλεται

Τον χρόνο

να είναι σε όλα συνεπής

Και προ πάντων

Στεγνά αδυσώπητος.