Από εσένα ταξιδεύω παντού..
Από την αγκαλιά σου,
από την γεωγραφία που μου δείχνεις
των πόλεων-
των πόλεων-
Οι λέξεις σου δυναμίτης
που απειλεί
που απειλεί
τα φράγματα.
Γυμνάζονται στην εγκαρτέρηση
τα πλάσματα
τα πλάσματα
γύρω σου.
Ωραία που βαραίνει η νύχτα
και τα λιβάδια της θάλασσας μυρίζουν
ψωμάκι πολύσπορο!
Από του στήθους σου την άρπα φτιάχνω
μουσικές αρχαϊκές
μουσικές αρχαϊκές
και που σε δέχονται θεμέλια νότα.
Τι λες που το ξέρω κι εγώ και το ξέρει
κι ο κόσμος
κι ο κόσμος
όλος;
Φωνήεν ή παφλασμός
στην έρημη άμμο
που ακουμπά τα πόδια της
η θάλασσα;
η θάλασσα;
Από εσένα υπάρχω φιλότιμα ποιώντας
την αγρύπνια μου..
την αγρύπνια μου..
Και στέκομαι κοντά σου ποτισμένος
ασημένιο, κοίλο φεγγάρι..
2 σχόλια:
Τόσο μεγάλο ταξίδι κάνει η θάλασσα να χαϊδέψει την άμμο...
Υπέροχο γραπτό!!!
Καλό βράδυ Στρατή...
Ευχαριστώ Μαρία!
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου