(ταξιδεύοντας..)

Κυριαρχεί η ύπαρξη ενός κουρασμένου στοιχείου του ‘’εγώ’’ μου

που κάνει την συνείδηση άτολμη· και μετά

οι λέξεις

που βυθίζονται σαν πλοία

σ’ αυτό το βασανάκι μιας λευκής

θάλασσας που την λένε ωκεάνια σελίδα.

Σ’ όλον τον δρόμο γυάλιζαν στα δεξιά μου τα πετρώματα:

τα μεταλλώδη πετρώματα κοντά σ’ εκείνες τις μακρές γαλαρίες

ανοιγμένες μέσα στα σπλάχνα των βουνών:

σαν αρτηρίες που αιματώνουν τον όγκο τους με απρόσμενο αέρα..

Και το μέρος ανήλιο

πολλές φορές-

θέλει να σε σκλαβώσει.

Με θόρυβο απόφασης των τεσσάρων τροχών πάει το αυτοκίνητο.

Ψηλά- σχεδόν χαμένο μέσα στα βουνά-

πάνω από την κάτω πεδιάδα που επιμένει

να σου ξανά φανερώνεται.

Κι όταν που εμφανίζεται ο ήλιος

σου περιγράφει όλες τις απέναντι κορυφές των άλλων βουνών

που τις ξεπλένει το απολυμαντικό γαλάζιο.

Πόσου πολύτιμου χρόνου σκέφτομαι κατασπατάληση

που αν είχα ένα ρήμα μες τα χέρια μου

ζωντανό:  ‘’χαίρομαι’’  ή ‘’κλαίω’’

θα είχα κάνει ένα ποίημα που να σπαρταρά

όπως εκείνα τα μεγάλα ψάρια που ασημίζουνε

ριγμένα έξω από το δίχτυ, πάνω

στο κατάστρωμα ενός γέρικου ξύλινου πλοίου.

Ανηφορίζοντας…

Ο ήλιος μελωδεί στην καρδιά μου και δύο καρφωμένες

λέξεις από ώρα που πολύ με παιδεύουνε

θέλουν να ορίσουν το περίγραμμα ενός λόγου που αυθόρμητα βγαίνει

όπως το ζώο έξω απ’ την φωλιά του..

κοιτώντας μακριά

και κατά τον πανταχού μεγάλο θεό του..

                               29.7.2009   (ταξιδεύοντας..)