ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΜΕΣ ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ..

Η ηθική μπολιάζει την ευαισθησία..

Πουλιά σαν ρίμες μες το άνεμο..

παλάτια των στολισμένων με άνοιξη δέντρων..

φώτα

λικνιζόμενα..

τοπία

μες την αβέβαιη αιωνιότητα..

Μουσικές γαλάζιες, επιφωνήματα

χαράς..

θηλυκές νότες των γαλανών νερών, υπεροψίες

αρωμάτων..

Ποικιλότροπα ωραία!

Στο ιαματικό ποταμάκι των λόγων βαφτίζεται

με αισιοδοξία η νηφαλιότητα

των πλασμένων με όνειρο δέντρων..

Εγώ που σ’ αγαπώ, εσύ που λείπεις

μες το γεμάτο φεγγάρι..

Η νύχτα που σε λέει, ο χρόνος

που να μην γεράσεις σε σέβεται-

το μεσάνυχτο

που βγαίνουν οι αρχαίοι νεκροί και θυμίζουν σε όλους

πόσο ακονισμένο είναι το σπαθί της άπονης ματαιότητας..

Επαναπατρίζω τις σκέψεις μου· γυρεύω

αυτόν τον δρόμο που με πάει σε ένα σιωπηλό κρησφύγετο.

Να γλυτώσω θέλω!

Τούτο το εναγώνιο αλφάβητο που θλίψη μου δίνει

με ταξιδεύει  ως το λευκό φεγγάρι..

Παράξενο αλήθεια και σκληρό πλάσμα ο άνθρωπος-δεν αφήνει

να ωριμάσουν μέσα του οι αξίες, δεν αφήνει

να γίνουν κράτος οι επαναστάσεις του Ωραίου..

Μόνο αντηχεί σκληρά

και στους αιώνες άμοιρος φαίνεται

να προστατεύει το αίθριο λίγο του..

Κάποιος με έμπνευση θεού ας βοηθήσει!..