όταν σιώπησαν οι προμηνυτικές κακές κουκουβάγιες

Μεταμφιέζονται οι λιακάδες
μες του Μαρτίου τις μέρες σε έναν
χορό που δεν ξέρω.

Φορολογείται η ψυχή μου,
απεμπολεί τον άγουρο εγωισμό της.

Τόσα επιτόκια αισθημάτων που μετά
δεν αποταμιεύεις τίποτα από τα λόγια που είπα,
που είπες, που σκεφτήκαμε
να πούμε πριν γίνει το αντίο μια τελεσίδικη όψη
εφαρμοσμένης πραγματικότητας.

Πόσο δεν με ήξερες τότε λοιπόν
που θέλησα να σου πω για ένα πρώιμο ποίημα
που με έκαιγε σαν
για να παιδέψει κι άλλο το κουρασμένο μυαλό μου..

Και όταν σιώπησαν οι προμηνυτικές κακές κουκουβάγιες
το πρωί που βασάνιζε τα πάντα ο ξεκάρφωτος ήλιος
το σώμα σου
ήταν οδυνηρή προσευχή
που έλεγα όλο το βράδυ
λιγάκι
πριν να πεθάνω..