...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

20 Ιουνίου 2010

Πώς φτάνω σε σένα πάντα διψασμένος

Μια γιορτή της αφής και το ρόδο σου
ανοιχτό, βελουδένιο
σαν χείλη που θα υμνήσουν παράδεισο.

Το αίμα ηφαιστειακό, κύκλους τόσους γυρίζει
όπου δεν θα ησυχάσει γρήγορα κιόλας.

Ασθμαίνεις γιατί το πάθος σου έγινε λύρα
που παίζει έναν φρενιτώδικο σκοπό.

Πώς φτάνω σε σένα πάντα διψασμένος
για έναν ουρανό που μόνο εσύ μου χαρίζεις!

30.3.2010

1 σχόλιο:

pandiony είπε...

..κι αυτός ο ουρανός που σε κρατά δειψασμένο μαζεύει αφρό, μαζεύει ατμό και σε βρέχει και σε ξεδιψά..

είσαι πανέμορφος Στρατή!
φιλιά, καλημέρες

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου