Είμαι άσεμνος που θέλει με την λόγχη του στήθους να παίξει..

Ανεβαίνει μέσα μου η στάθμη των έσω νερών, ανεβαίνει
η κλεψύδρα που μετρά την χαρά σου νομίζει το έργο της μέγα
εγώ σ' αγαπώ πριν και μετά την κάθε διάρκεια
γεωμετρώ όπου απουσιάζει η θλίψη
γίνομαι φλύαρος γλάρος που πετά στο γαλάζιο του πόθου του.

Όταν γράφεις το τελευταίο σου επιφώνημα μες το ηλιοβασίλεμα
οι λέξεις είναι προπύργιο της ομορφιάς που σε πλούτος κερδίζει
και χάνονται για να χαθούν οι τόσες θεωρίες μου.

Είμαι άσεμνος που θέλει με την λόγχη του στήθους να παίξει..

Και γεύομαι την δροσερή αρμύρα σου που νίκησε
το σκότος του βραδιού
και έσκισε απόψε τα σεντόνια να παραδοθείς σε μένα..