ΜΥΚΗΝΕΣ..

Τοίχος που τρέχει γύρω από την ιστορία και αφηγείται ογκόλιθους
αεράκι που μαστίζει τα πάντα,
τόσο ψηλά που μόνο η δόξα φτάνει
δέκα η ώρα το πρωί που περπατάω λαχανιάζοντας
όταν δύο σπουργίτια εμφυλιομάχονται για έναν έρωτα που γράφεται
επί του παρόντος
μπροστά στο ανακουφιστικό
αγεωμέτρητο ποίημα, σκάζοντας
οι λέξεις μία μία, όπως
να είναι να γίνουν ένας παμπάλαιος ύμνος
σε μία ξεχασμένη θεά.

και τα απομεινάρια μετά από ένα παλάτι που κατοίκησε ο χρόνος
σαθρό υποχείριο της αδυσώπητης αιωνιότητας
άβαφα τώρα, τότε λούζονταν σε έναν υπερόπτη ήλιο..

κοιτώ που η μνήμη του τοπίου εχάθη·
ένας θάμνος αγκυλώνει την μέσα μου άνοιξη·
κάτω μακριά αμπέλια ετοιμάζονται να μεθύσουν την θαρραλέα μέρα
και το μεσημέρι καρφώνεται σιγά σιγά σαν ένα βέλος
στον επιγραμματικό ουρανό..