Να μείνω με την αθωότητά μου λοιπόν, να μείνω με το λίγο μου.

Είχα σκεφτεί να φτιάξω από φωνές
πουλιών ο ονειροπόλος
ένα ποίημα χωρίς βάρος:
όπως ο ουρανός που είναι πάνω μας:
απέραντος κι ωστόσο τόσο ανάλαφρος
σαν φροντισμένος του θεού εμπνευσμένος αέρας..

Κοιμόμουν μες τα περιβόλια όταν ενός αγγέλου χέρι
έτσι με σκούντηξε.

Σύννεφα έκαναν δυναμική την κάθε που σκεφτόμουνα ο ερωτευμένος
ζωγραφική!
Εκεί- μες τους αιθέρες.

Να μείνω με την αθωότητά μου λοιπόν, να μείνω με το λίγο μου.
Να κοιτώ τα ωραία μάτια μιας κοπελιάς και να ξέρω
πως μακριά και κάποτε ξεγίνονται οι εξουσίες
και δεν υπάρχει πια ο θυσιασμένος
αμνός.

Ωραία βελάζει λοιπόν το πέλαο
το μέσα μου- ωραία χλιμιντρά
το άλογο της σκέψης.

Ωραία κι ο άνθρωπος δικαιώνεται- κι η ποίηση
είναι αυτό το χλοερό λιβάδι όπου μέσα του
τρέχουν μωρές παρθένες κόρες πεταλούδες
που γλεντάνε την ζωή με ασπούδα..

6.3.2010