ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ.

Γυρίζω εκεί πάλι και πάλι. οι παλιές μου αγωνίες ξαναορθώνονται.
Ό,τι έκανα είναι αφαίρεση από την πράξη που έμελλε έτσι να γίνει.
Τίποτα δεν είπα που ν' αξίζει ανταπόδοση.
Τα κόκαλά μου τρίζουν, οι ραφές
του κρανίου τρίζουν- πώς τα κατάφερε ο παλιός θεός
και γέννησε μιαν Αθηνά;
Μια ακαδημαϊκή προσήλωση να μην βλάψω
τον μηδέποτε τετραγωνισμένο ορθόδοξα κύκλο.
Μια επιμονή να είμαι μόνος αστροφόρος μέσα στο νεφέλωμα.
Πατάς με πατώ σε ανεβήκαμε όμως όλοι σ' αυτό το άμοιρο πλοίο
που είναι με όνειρα γεμάτο στα αμπάρια του.
Λέω τις λέξεις που κοστίζουν περισσότερο:
λέξεις κεχριμπαρένιες.
Ένα, δύο, τέσσερα, οχτώ-
με μαθηματική απόδειξη το άπειρο εντός μου.
Κρούει τα έγχορδα και βασανίζει τα πνευστά.
Τέλος όλων, ένα ποίημα πιο θνησιγενές κι απ' το σήμερα
που πέφτει κάπου πίσω απ' τα βουνά και γίνεται
ηλιοβασίλεμα
που διαολεμένα καγχάζει..