περπατάνε οι ώρες πάνω σε μια προβλήτα σύννεφου που παραπαίει

Εκπαιδεύονται μέσα μου κακόβουλοι δαίμονες, αιμολάφτες ονείρων-
στοιχειώνουν
την κάθε μέρα που ζω..

Έτσι
από αφαίρεση σε αφαίρεση, στο τέλος
με πάν’ σε μια πρόσθεση θλίψης
που τα βαραίνει όλα μέσα στις συννεφιασμένες Κυριακές.

Μετά
που δεν θα είναι τίποτα και να ορίζω
εγώ ο λίγος που επιθυμούσε τα πολλά
θα είμαι έτοιμος να μην μου χαριστεί ούτε μια λέξη
όπως αυτή καρφώνεται σαν βέλος στην καρδιά..

Και
βραδιάζοντας
που περπατάνε οι ώρες πάνω σε μια προβλήτα σύννεφου που παραπαίει
κάτω από τον επιμένοντα ουρανό-
θα βρω το μέτρο της μουσικής που μου έλειπε-θα μάθω
πώς κατέχει κάποιος
μια χώρα αισιοδοξίας..