μέσα στο ποίημα μου χωράν

Αναστατώνουν οι νυχτερίδες τις νύχτες μου μ’ εκείνο
το βιαστικό πέταγμά τους που πουθενά δεν χωράει.
Τα φτερά τους
ανοίγονται ως το κρύο απρόσμενο.
Είναι σαν κάτι σκιές που μαλώνουν με τον άγριο άνεμο
που στεφανώνει τους πολεμικούς μήνες ενός άγριου χειμώνα.

Εγώ
γράφω νομίζοντας ότι επιτελώ
χρέος που μου προέκυψε από τις πατρογονικές συναντήσεις.
Και είμαι
δυσκολεύοντας ολοένα τα λόγια μου, που -τέλος-
γίνονται μία μυθιστορία που μπερδεύονται
μέσα της το πραγματικό και το επινοημένο.

Σου μιλώ λοιπόν πιο αδέξια κάτι φορές-
όπως να βυθιζόμαστε στην ερημία των πόλεων.
Πασχίζω να σε ξέρω μέσα σε μία έμπνευσης μουσική
που θα την κάνουν τα λευκά τριαντάφυλλα να μοιάζει
άσωστη, πληθωρική, πιο ωραία
τώρα που μάθαμε να γράφουμε μέσα μας πιο ωραία την ζωή.

Και από λόγο σε λόγο, από χαμόγελο
σε χαμόγελο, καταφέρνει
να είναι το εφήμερο σημαντικό και να μας πλησιάζει
με άλλον τρόπο ο θεός
της κάθε μέρας.
Ώσπου,
στο τέλος,
μέσα στο ποίημα μου χωράν
ένα πουλί,
ένα παιδί
κι εσύ που υπερασπίζεσαι κάθε υπόθεση των παθιασμένων μας φιλιών..