...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

27 Ιουνίου 2010

Πλέοντας κι από πού θα φτάσουμε μια μέρα

Πλέοντας κι από πού θα φτάσουμε μια μέρα
σε μέρη μακρινά απ’ όπου
κάποτε δανειστήκαμε ψυχή;

Τώρα η συμπυκνωμένη φωνή της είναι
σαν μουσική
ανάσα
μέσα μας
που τον σύμπαντα κόσμο χλευάζει..

Οι επικοινωνίες της αρχίζουν από τη διαπασών των αισθημάτων
και ως το αύριο απλώνονται-
πλοκάμια αόρατα ανθρώπινης ιστορίας.

Ο θεός χωρά σ’ όλα αυτά σαν μια σύλληψη του νου
που έχει ανάγκη
να λυτρωθεί
από τις δύσκολες σκέψεις του-

εκείνες που θέλουν
μετέπειτα ζωή
για το θνητό και φευγαλέο όνειρό μας..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου