Ο τρούλος αιωρείται στο στερέωμα
και ο ναός ανοίγεται σαν οπτική ευθύτητα
στο στιγμιαίο άνοιγα των ουρανών.
Αν είναι η εικόνα βάσανο νιώθεις
την επικυριαρχία της επάνω
στην πραγματικότητα την υποδουλωμένη.
Αρχιτεκτονικό παιχνίδι μιας επιβολής.
Το έχασα κι απόψε το όνειρο, μου διέφυγε.
Σαν μια ριπή θανάτου η μελαγχολία μου στεγνά με φτωχαίνει.
Από μια λέξη σ’ ένα φως η ποίηση και ζει και περιγράφεται
Σαν μια ναυσιπλοΐα άνευ προηγουμένου.
Έσχατο αυτό έσχατα όλα…
Η τραγωδία όταν ξεθυμαίνει σμίγει με την κωμωδία.
Παντρεύονται τριγύρω μου τα ηχεία.
Ακούω την κρυφή φωνή μιας άκαμπτης νεότητας.
Κι όπως αλλάζουν χέρια οι θησαυροί του κόσμου
Πάντα ένας ιερέας καταφατικός πίσω απ’ όλα ξεπροβάλει
Παντρεύοντας τα νέα δόγματα των θρησκειών.
Κύριε, Κύριε γιατί μου έδωσες πίκρα και αγρύπνια;
Βρήκα κατάληξη που θα προσδιορίσει μόνο την υπομονή μου.
Μιλώ και δεν μιλώ, είμαι ένα ακατάληκτο τραγούδι που μες από θρύλους που απλώνει έχει
Μια λύρα λαϊκή να απαλύνει στην καρδιά την πίκρα που μαυρύτερη απλώθηκε…
Ο τρούλος το παράξενο ‘’σκουφί του νου μου!’’
Μες το μυαλό μου αιωρείται και στο ποίημα μου…
6/1/2025
Αναρτήσεις
