Ο έρωτας αλλάζει πρόσωπο…

Τα μυστικά που φύλαξα θα με προδώσουν.

Θα καταπιώ το αίμα του σφαγμένου μου λαιμού, πουθενά δεν προσβλέπω

Παρά μόνο σε θύμησες, σε ανέγγιχτα ρόδα, σε παντιέρες χαράς που ωραία ανεμίζουνε κι εσύ

Είσαι πίσω από όλα λυτρωμένη.

Αγάπησα το ντροπαλό κοριτσάκι που ήσουν

Αγάπησα να το κοιτώ, να του μιλάω

Αγάπησα να είμαι εγώ και να είσαι εσύ

Στον αιώνα τον άπαντα χαμένοι.

Τώρα νάτο που γεράσαμε πίσω από χρόνους και χρόνους

Σφίγγουνε σαν τανάλιες τα μαλλιά σου

Στο βλέμμα σου διαφαίνεται η πνοή για ζωή

Φαίνεται η ουσία του έρωτα που ωραία ξεψύχησε.

Κι εγώ που ξέρω πως συνομιλούσες με θεότητες

Μακρινή ανάμνηση κρατώ μέσα μου λέξεις που είπαμε πριν να χαθούμε

Στριμώχνω μέσα μου τις νότες μιας μουσικής που μας έκανε

Να ζούμε ευτυχισμένοι έξω από όλες τις πραγματικότητες-

Άγουροι κι ώριμοι εμείς γι’ αυτό το δράμα που ζητούσε

θυσιασμένους τους πρωταγωνιστές του!

7/ 4/ 2025

Ποιητική περιφορά στο περιθώριο μιας αστραπής…

 Ποιητική περιφορά στο περιθώριο μιας αστραπής…

Θα σβήσω σε χίλιες ψηφίδες, περιφερόμενος

σαν ένα γατί που ψάχνει απεγνωσμένα τον κόσμο του.

Έντρομο το σώμα μου θα κινείται

κάτω από την λαμπερή λιακάδα και θα ψαύει το κενό,

το σχήμα που δεν ξέρει, θα ζητά να φτιάξει μιαν ανάμνηση.

Θα διαλύσω τον εγωισμό μου.

Και όπως πάνω από τα πλήκτρα και την ώρα αυτή που γράφω νιώθω να παλεύουνε

χίλιες δυνάμεις του φωτός και χίλιες σκοτεινές δυνάμεις, θα ερειπώσω

μέσα μου το καθετί που με κρατάει όρθιο να λέω

Ψέματα και στον εαυτό μου πώς αν γράφω ποιήματα θα λυτρωθώ

Από την λεοντή μου και την περιέργειά μου που σε όλα έγινε

ομπρέλα σκέπη….

Θα φύγω από όλα αλλά θε ριζώσω εδώ-

Σαν ένας πένητας που ζει μέσα στην περιφρόνηση των άλλων…

6/ 4/ 2025

Στην πτήση, η Απόφαση!...

 

Σε χρόνο ουδέτερο, όλα έρχονται και φεύγουν μαραζωμένα.

Το πρόσωπο το αναίσχυντο της Ιστορίας-

Είναι αυτό που επιβάλλουνε οι άνθρωποι, σκυμμένοι στις δουλειές τους, ίδια αρπακτικά που

Δεν ντράπηκαν να μην λυπούνται που δολοφονούν.

Σε όλα βλέπω τον αφεύγατο

Παιδεμό μου.

Και αποκρίνομαι μέσα από μια συστολή που κάνει την ψυχολογία μου

Τσαλαπατημένη.

Άντε και μπράβο για το

Μαύρο σκαθάρι που είμαστε!

Κι αγράμματο- κι ας αραδιάζει ποιήματα-

Ικετεύει για μία συγχώρεση καραμπινάτη!

Όλα τα πεπραγμένα μας θα τα κρίνει

Η ανοιγμένη φτερούγα μας,

η αποφασιστική!

4/ 4/ 2025

Μνήμη και αυτοκριτική…

 

Για τον Χρόνο οι μνήμες μας είναι μηδενικές και απουσία.

Τι να διαβάσεις πάνω στην ξεφλουδισμένη μέρα, πάνω

Στις πλάκες του πεζοδρομίου; Βαδίζεις μόνο

Μες την λιακάδα και δεν επαγγέλλεσαι

Τίποτα, είσαι ένας άνευ αντικειμένου τυμβωρύχος που τον παραξένεψε

Η ζωή, και άρχισε να μελετά πώς να ανοίξει αλλιώς τα ζοφερά φτερά του.

Στο πρώτο φως λες και θα ολοκλήρωσα περίεργες σπουδές, είδα

Στον κόσμο των σκιών ένα παράξενο σινιάλο.

Κι οι λέξεις με τις λέξεις που διασταυρώθηκαν

Ένα παραμυθάκι ξεχασμένο.

Αρχαία ανούσια διήγηση!

Μιλώ ετούτα τα αρραβωνιασμένα αισθήματα που φλυαρούν

Και που με κάνουνε να νιώθω πλήξη.

Η σιωπή μου βρίθει αινιγμάτων και θεότητες

Ξυπνούν στον νου μου την ευαισθησία.

Είμαι περιτριγυρισμένος από άστρα καταδότες που

Πρωταγωνιστούν σε νύχτες που το ειδικό τους βάρος δεν

Λογάριασα σωστά ποτέ μου!

31/ 3/ 2025

Όλες οι αντιδρά

Πλοήγηση σε Μάρτιους τόνους…

Άσε τους μονολόγους πια και πιάσε την κατάληξη,

φωτεινά συλλογίσου,

είναι σπουδαία αφιερωμένος ο Μάρτιος

εκβάλλει σε ωκεανούς υπεροψίας

Ακούγονται βιολιά, περιπτώσεις των μουσουργών αγγέλων

ο πόθος είναι μέγας πόθος για όλα

η σάρκα δεν την θέλει πια την συστολή

η σάρκα τι ωραία που αναστατώνεται!

Μία πεταλουδίτσα πέταξε μες το γαλάζιο

Είναι αγαθό πολύτιμο η Άνοιξη

Μιλά με χρώματα που ευτυχήσαμε να δούμε

Η Άνοιξη είναι βαθύς καημός και στεναγμός

Για λαϊκούς αγώνες πάντα πόνεσα

Διδάχτηκα να αγαπάω του σπαθιού την κόψη

Την τρομερή- Κανένα δεν θα με τυφλώσει φόβητρο

Έχω συνείδηση και έχω απόφαση για όλα….

Υπερνικάω θλίψεις και τις νιώθω γύρω μου σαν ντροπιασμένες

Αυτός ο ήσυχος ο εαυτός μου εξαγριώθηκε

Ματώνω πάνω σε αόρατο βωμό, είμαι το σφάγιο

Που δίνει πλεύση δραστική της ουτοπίας….

28/ 3/ 2025

Ηθικές καταγραφές των Ανοίξεων!...

Όλα τα μανιφέστα της Άνοιξης είναι με καθήκοντα ανθισμένα!

Υπεράνω των κερδοφόρων μας επιχειρήσεων, διαλαλούν

Μια συγκεντρωτική Ομορφιά!

Α ευτυχία της συνείδησης, που σε εννοούσα λευκή και μου προέκυψες καθαυτό κατακόκκινη, α ευτυχία!

Αγγέλλεσαι κάτω από τους παράξενους κανόνες

Του σεβασμού στα εικονίσματα των δέντρων, στο

Φωτεινό εικονοστάσι του ήλιου!

Διέρχομαι από το σκιερό δάσος των σκέψεων, οδοιπόρος

Στις λεπτές έννοιες των πραγμάτων…

Δεν καταδέχομαι τις ιδρωμένες

Βουλήσεις των ταμείων, αλλού με ρίζωσε η λεβεντιά μου…

Για να χειροκροτήσω των πανσέδων την αυτοκρατορική πολύχρωμη επικράτεια, έστρεψα

Το βλέμμα μου στους ουρανούς και θέλησα τις ξεκομμένες από όλα ηθικές μου!

Λάμπουν σαν τα αλαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων!...

27/ 3/ 2025

[ Ροκάνισα την μοίρα σαν για να την μικρύνω]

 Ιδού επιπόλαιο που είναι το φως και θα καταδείξει τα ασύμμετρα λάθη μας.

Ροκάνισα την μοίρα σαν για να την μικρύνω. Δεν μπόρεσα.

Κουμπώνομαι τώρα. Απ’ το σακάκι μου ξεφεύγουνε αλαλιασμένες νότες.

Έμμετρος είναι ο ουρανός- και ξανά συντροφεύει

Παιχνίδια που δεν παίξαμε, ανήκουστες αψιμαχίες

Που συμμετέχουμε σιωπηλά, έως να αφανιστούμε.

Η μέρα όπως ξημερώνει πάντα θα μας απειλεί.

Αντιμέτωπο μεγάλο και μικρό που είμαστε λάθος και άθυρμα….

Όλες οι 

Νοημοσύνη αλλιώτικη…

 

Τρέποντας μνήμες σε αισθήματα κάτω από το μάγουλο της τεχνητής νοημοσύνης…

Ο έρωτας ζυγίζεται όμως διαφορετικά.

Αν μείνεις άσπρος θα πεθάνεις άσπρος, μα είναι καλό

Να λερωθείς μες την πραγματικότητα, να ζήσεις.

Όπως και να το πω σαν φαντασία βγαίνει.

Αδειάζεις την υδρία σου και είναι

Το στόμα σου σαν πάντα διψασμένο.

Μιλάς και δεν σε σέβεται η φωνή.

Ο κόσμος ανατρέπεται κάτω από κραυγαλέες συγκυρίες.

Τι χαζομάρα να μην νιώσουμε πού είναι το τέλος και πού είναι η εκτυφλωτική

Λύπη που θα μας κατακλύσει πριν τελειώσουμε!

Όλα μια λάμψη που παράφορα μας καίει…

20/ 3/ 2025

Όλες οι