Χειραγωγός ο αέρας, με σκλαβώνει.
Δραπετεύω από μια σκοτεινή φυλακή είμαι αθέλητα τυμβωρύχος
Είμαι εικαστικός λειτουργός!
Αν
ζωγράφησα με λέξεις μια φρυκτωρία πέτυχα
Ιδεών και ονομάτων.
Αυτή η επιτυχία μου!
Και να ξεφυλλίζω το παχύ τετράδιο της προσήλωσης, πολλές
Φορές ξενυχτώντας επάνω στην ευφράδεια της νύχτας, τι χαρά!
Δυνάμεις φωτεινές με πλημμυρίζουνε.
Προς το μεσάνυχτο η λεβεντιά μου.
Χρονοτριβώ μέσα στην δύναμη του πεπρωμένου.
Κοιτάζω μια διάθλαση των φωνηέντων που είναι η ανάσα μου.
Προέχει να τα πω όλα τούτα που με αφανίζουνε.
Σε ένα άνθος υποκύπτω ολόβαρος, μηχανευόμενος ατασθαλίες της Ομορφιάς.
Στον νου μου επανέρχονται οι νεότητες.
Είμαι της ηλικίας του σωσμού.
Όλος ο βίος μια πλεκτάνη, εγκλωβισμός σε δόκανα ανεπίτρεπτα.
Κι αυτός ο βιοπορισμός, ο κατ’ ανάγκην, θάνατος:
Σαν υποκινητής σε υποδούλωση σε μουγκαμάρα! (Δεν θα τον δεχτώ!)
Γιατί αν το ποίημα είναι επανάσταση, τι ρόλο παίζει η αφεντιά μου αν δεν σπάσει
το ρημάδι καύκαλο της μοναξιάς της να γεννήσει
ο ήλιος ευτυχίες ερώτων;
Ελθέ και απάντησε…
Όπως ανθίζεις με τις άγουρες φιλοσοφίες σου, άκου κι εμένα που κουράστηκα να σκάβω
στο Καλό, μήπως και βρω τα φωτεινά κτερίσματα του ήλιου…
Θα καρπωθώ την ευτυχία των καιρών:
Εγώ ο παντεπόπτης ταπεινότερος όλων….
Αναρτήσεις
