Όταν κρεμάς άρματα στην αλήθεια, ο ουρανός σκεπάζεται από μια κουρασμένη κατάνυξη·
Τούτο είναι το ελάχιστα ορατό
Ρόδο που τρέχει με το άρωμἀ του
Κι αυτός που καταγράφει την ιστορική στιγμή, αυτός ψαρεύει
την πιο επιτυχημένη λέξη
Την εύοσμη και βαρύγδουπη, να την απιθώσει
Στην απαλάμη του Βοριά.
Όλα τα πράγματα θα ερμηνευτούν απ’ την ορμή τους:
Κλαδιά που συνομίλησαν με το αέρα, θροΐσματα που σκόνταψαν στο άπειρο, λόγια, κουβέντες
Ήσυχες, σαν που ξεδιάλυναν αυτό που ήτανε μια φιλική κατάσταση, αόρατα
Συντελεσμένα θαύματα, μια μηχανή
Που πλέκει την ανθρώπινη διάσταση
Των πραγμάτων, με διψασμένες για την περιπέτεια
Των ερώτων φανταστικές ιδιότητες.
Πιο πέρα απ’ τις ιδεολογίες και τους αριθμούς,
είναι μία πεποίθηση στερεωμένη μες τον νου του ανθρώπου
Που ζει για να αναιρεί, κάθε μια μέρα,
ό,τι ανήκει στην ριμάδα κόλαση, στην ματαιοδοξία.
Απόμερα μες τα προάστια ζει αυτός ο ονειροπόλος της φθοράς, αυτός ο ύμνος που συνθέτει
Είναι ένας κριός πολιορκητικός που κατατρόπωσε όλα τα κράτη της κακίας. Αθήνα,
Σφυγμομετρώ τον πιο κρυφό παλμό
Της μοίρας σου, όπως τον πράττουνε χιλιάδες ζηλωτές, που σε κρατούν ψηλά
Λιγάκι μόλις κάτω από την ερημιά, λιγάκι
μόλις κάτω από την πιο μειλίχιά σου διάσταση…
Αναρτήσεις
