Θυσιαστικό παραλήρημα…

 

Αποφλοιώθηκα και έτσι γυμνόπους είχα μία άποψη εξτρεμιστική.

Ερχόταν το απρόσμενο, τίναζα τα φτερά μου και ήμουν διάφανος, αναγκασμένος

Να βυζαίνω ακόμη, όχι γάλα της μάνας μου, μα από το φεγγαρίσιο βυζί που με πλημμύριζε ύμνους και νότες·

Γινόμουν απλησίαστος, πιο απόλυτος και από το μηδέν, πιο αγαλματένιος

Να μην μιλάω σε κανέναν, να σεμνύνομαι

Για την παρουσία μου κάτω από τον ουρανό που με θρυμμάτιζε,

Σαν ένα αντίδωρο στον ήλιο.

Τι κοστίζει η τόλμη και η λύπη

Τι μου στοιχίζει;

Στην εκβολή της σκέψης μέσα στο εορταστικό μεγάφωνο

Που υποβάλει μια θρησκεία, τι βρίσκω αναγνώσιμο μέσα στον ρου των γεγονότων, τι

Μύθους ευκολοεξήγητους απόψε κατορθώνω…

Ο φλογοβόλος λόγος, το ερίφιο επάνω στον βωμό για μία πλεύση με ούριο άνεμο μήπως και την ταξινομήσουμε την νίκη

Τι Ιφιγένειες θυσίασαν οι πόλεμοι της απληστίας, τι αδίκως έπαιξαν τα μαύρα ζάρια!….

Ποιήματα που έστησαν την ιστορία πρόδηλη μες τους αιώνες

Έσβησα κάτω απ’ την ψιχάλα του βραδιού

Ως την κιθάρα ο έρωτας και όποιος ερωτεύεται σεμνά πεθαίνει

Αγκιστρωμένος σ’ έναν άπονο καιρό.

Άκαρπη η πραγματικότητα που συμμετέχω

Άκαρπο το αρχαίο ταρακούνημα

Κάμπτομαι κάτω από ανάγκες ανελέητες

Οι ουτοπίες μου βροντοφωνάζουν μαγικούς εκστασιασμούς

Αν με εξηγήσουν οι αντωνυμίες μου οι εγωιστικές

Ίσως να στρέψω προς τα έσω την μιλά μου….