Σύμπνοια των πουλιών και των στίχων…

Ετούτο το γοερό πρωινό σαν αυτεπάγγελτο βάθρο

Στερεωμένο μέσα στην λιακάδα, τονίζει κι άλλο τα χρώματα, φλυαρεί

Μες το φως με το προνόμιο να είναι ο μαγνήτης του Ωραίου.

Σπουδάζουμε την αγνότητα προσφέροντας κομμάτια απ’ τον εαυτό μας·

Κανένα ποίημα δεν πετυχαίνει την σκέψη

Πριν γίνει μία αψεγάδιαστη φιλοσοφία· έρχομαι από μέρες γύρης, γονιμοποιώ

Τα αιθέρια όλα· ακατάδεχτος να μπω στο αμαξάκι της συνήθειας· στα λεξιλόγιά μου

Τόλμη και ερημία.

Να ο κεραυνός που διεκδικεί να πλάσει απαρχής τον αόρατο κόσμο,

Να το αρχέγονο πάθος το ιερατικό που πάνω του στηρίζεται η Αρετή,

Νιώθω να μην τελειώνει η ‘’ανάμνηση’’,

Από μιαν άλλη συγκυρία βάφεται και διαρκεί ο ουρανός,

Όλος βακχεύει ο αιώνας-

Α Ελλάδα πληγωμένη και ανθεκτική,

Α δύσμοιρη πατρίδα ακρωτηριασμένη-

Τυφλώνονται στην προδοσία τα παιδιά σου-

Ετούτος είναι ο σπαραχτικός μου λόγος που σιγά σιγά θα ξεθυμάνει ανέλπιδος

Και θα τον τιτιβίσουν πάλι τα πουλιά

Αργότερα

Μες τους αιώνες των αιώνων!

5/2/2024