Να είναι εύθικτο το καθετί που πρεσβεύω, να είναι
θνησιγενές. Να με καίει:
Σαν καθαρόαιμος καημός να κάνει
στους τοίχους του ναού. Να μην καταλαβαίνω.
Να μην υπάρχει μύθος πάνω
στα ρόδα που αγαπώ- κι εκείνα
όλο να μοσχοβολάνε,
ανήκοντας έξω από κάθε προκατάληψη.
( Εδώ κι εγώ ίσως να μην υπάρχω!)
Ίσως οι στίχοι μόνον να με συντηρούνε- αυγάζοντας
μέσα σε καθαρή κατάνυξη,
στο όνειρο μόνο.
Όπως αντιλαμβάνομαι τον κόσμο είναι
ένα δακρυσμένο σύννεφο που ρίχνει μια ψιλή βροχούλα
στην όρασή μου μέσα, στην αντικρινή
πλαγιά
όπου ένας βοσκός μαζεύει το κοπάδι του και πάει
κατά το απερίφρακτο μαντρί
των συγκινήσεων…
14/2/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου