Εμμένω σε μια μνήμη πεντακάθαρη από κείνες
που η κοινωνία δεν αντέχει γιατί
Αγαπά στους λεκέδες να δείχνει φιλότητα.
Αναρριχώμαι σε μια αγιάτρευτη αθωότητα.
Πού αυτοκτονείς καημένε μου και πού λαχανιασμένος ιδρύεις
Κράτη της φωτιάς και του πολέμου τις έχιδνες;
Α Ποίηση, σαν υφιστάμενο Ρόδο που κραυγάζει πορφυρό μες τους αιθέρες!
Σπουδαία η καταβολή σου!
Εγώ που ξέρω από απλότητες που διαβρώνουνε το μιαρό
Σώμα της νύχτας, εγώ
Ξιφασκώ για να διαλαλήσω την χάρη σου!
Σε έναν στίχο θα πεθάνω, κλίνη ερωτική μου παράφορη!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
μια ρίζα ελιάς που γέμισε
καρπό μες το μυαλό μου, ΣΠ
Πήγα πίσω να μαγευτώ
σ' εκείνα που τριβέλιζαν τον νου.
Η καρδιά μου τυλίχτηκε γύρω από την ανθισμένη ελιά της Πατρίδας...
Θύματα ουτοπίας,
μα προχωράμε. Είναι το μονοπάτι μας...
Σε φιλώ,
χαιρετισμούς.
Η μελαγχολία μας εκμηδενίζει· γιατί καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει, αλλά θα στροβιλίζεται αργά γύρω από μια μιαρότητα που είναι σιχαμερή.
Αντιστεκόμαστε· όμως και τα ιδιωτικά μας είναι φορτωμένα στεναχώριες και βάσανα και αυτό δεν μας αφήνει να ανασάνουμε γενναία.
Με υπομονή να εφαρμόζεσαι πάνω στις καταστάσεις. Σε σκέφτομαι που ζεις την μοναξιά. Σου στέλνω την αγάπη μου και την φιλία μας!
Δημοσίευση σχολίου