Ίδρυση του καθαρτηρίου…

 

Αγαπώ θορύβους που δεν τους ξέρω μου ξυπνούν

την ψυχή

Και με μαθαίνουν χρώματα κείνα

Που στα βουνά τα βρίσκω σ’ ένα λουλουδάκι

άγνωστο που καλά κρατεί

Την ανθισμένη του συνείδηση μες τον χειμώνα.

Περιπλανήθηκα μέσα στις καστανιές.

Ο άνεμος έπαιξε μαζί μου. Ο ήλιος περνούσε με ζόρι ανάμεσα

Από των δέντρων τα φυλλώματα και νόμιζα

Πως ονειρευόμουν μα όχι.

Την ευχή σου στείλε μου παππού, κοίτα το δώρο

Της σιωπής πόσο το αξιοποίησα! Άνθισε στα δικά μου χέρια.

Βλέπω το φεγγάρι τα βράδια να εκβάλει τον καθαρό ποταμό του

Μες την αγρύπνια μου. Ασημένιο. Νέφη κόλακες του ουρανού εδραιώνουν μια υποψία από μπόρα

Καλοκαιρινή- για να πλυθούνε οι ευπρέπειες των στοχασμών μου στα ουράνια..

Αγαπώ θορύβους που δεν τους ξέρω: μια ρίζα ελιάς που γέμισε

καρπό μες το μυαλό μου, ένα τζιτζίκι

Που τετέρισε χαρούμενο κι ανέμελο ένα αεράκι

Που φύσηξε και φύγαν πέρα οι μελαγχολίες!