Διεκδικώ άλλα τοπία

 Διεκδικώ άλλα τοπία

Και ντάπιες του ουρανού που κανείς δεν τις έψαξε

Εμού του ιδίου τα πάθη και οι πόθοι που καίνε

Α έρωτα δρεπανηφόρε, πολλά που μου πρόσαψες!

Κι εσύ κορμάκι ντελικάτο που περνάς απ’ την γειτονιά μου και η καρδούλα μου φλέγεται!

Τι καημός!

Τι καημό που μου βάζεις, αλήθεια!

Έρωτας στο μεσημέρι…

Ρίζες φωτεινές και τρέμει γεωμετρημένη κάθε φαντασία·

πουλιά διαβάζουνε το ρήμα που ανατίναξε

Την γλώσσα να αυτομολήσει

Στης μέρας το ξόανο το γαλάζιο. Μετά

Οι ψυχολογίες δεν έχουνε θέση·

Μπορεί να ερμηνεύονται απ’ τα καθέκαστα οι ουρανοί· πάντως

του ποιητή το μάτι παίζει

Επάνω στα μεστά τριαντάφυλλα και τις ωραίες γλαστρούλες

Που κοιτούν απ’ την αυλή τον ήλιο τον ασύφταστο να λάμπει.

Γράφεται παραμύθι επικό.

Κι όσα μεταγλωττίζονται λουλούδια

είναι μία διάσταση που ούτε είχα φανταστεί·

Πέφτω να κοιμηθώ κάτω από τον ίσκιο του πλατάνου·

Πιο πέρα το νερό που μουρμουρίζει αφήνει

ένα ρυάκι ζωντανό

να βοά μέσα στην εξουσία

Του μεσημεριού·

Καθεύδω και σε σκέφτομαι καρδιά μου!

29/5/2022

Κάποιοι ζουν ματαιόδοξα

 Κάποιοι ζουν ματαιόδοξα απαλείφοντας το φεγγάρι και το όνειρο·

Εγώ στον ύπνο μου έχω άλλους κουρσάρους·

Τελαλίζω μεστά φωνήεντα που σηκώνουν στην ράχη τους εσμούς ποιημάτων

Και σέβομαι εσένα και την ‘’αστραπή’’…

Γενέθλιος …

Αν με συνθέτουν και με αποδομούν οι αριθμοί, τι είμαι

Άλλο από ένα φερέφωνο Τύχης

και του θανάτου; Κι εδώ

Σε αγκίστρι πιάνομαι που ούτε ξεφεύγεις, μιας κι η μοίρα

Καθενός γραμμένη είναι στα άτεγκτα άστρα

Που πυροβολούν στον αέρα και σχηματίζονται

οι θεωρίες και τα οπτικά γεωμετρήματα

και οι ευφάνταστοι κύκνοι

Του ψεύδους και της αυταπάτης…

Εδώ, όλα εδώ λοιπόν.

Κι εγώ να συμπαθώ το τσαρλατάνικο

Παιχνίδι του ουρανού, χωρίς κουσούρια

Και που το μελετώ μηδέν να βγάζω

Μηδέν από μηδέν μες την αιωνιότητα…

Α δίδυμο μπουρδούκλωμα και στου ζωδιακού

Το παραμύθι τιποτένιο ελάχιστο

Κατόρθωμα!

Όπου γενέθλιος μπελάς κι εγώ που ήθελα μονάχα να φυτρώνω

Παντού και όπου δεν με σπέρνανε!

Α δίδυμο τσαλακωμένο παρατσούκλι μου!

Από μια ρίμα λίθινη ίσως γεννήθηκα και αμφισβήτησα

τα πάντα.

Τώρα να συμπεράνεις φως αλλά σε μένα ανήκουνε τα κλοπιμαία:

Θραύσματα αισθημάτων και της μοναξιάς πολύτιμα αποκτήματα,

Κυριότητες των χρωμάτων, συλλογισμοί

Όπου επάνω τους εδράζεται κρουστό φεγγάρι·

Διασαλεύω ίσως την τάξη αλλά πώς αλλιώς

Να γεννηθεί ένα παράξενο ποίημα;

24 Μαΐου 2022

Αρχαία καταγραφή…

 

Μέσα στην μνήμη ο αέρας περπατάει σαν Χάρος,

Φωνήεντα συμβαίνουνε παντού

Απ’ τις επετηρίδες των πυροτεχνημάτων προβάλει ζείδωρο έμβλημα

Γονιμοποιώντας καλά την ανάμνηση

Ξημερώνει μες το μυαλό μου διορθώνοντας του κόσμου τα στραβά

Απόκοσμα ακούγονται και τα στιχάκια μου

Όποιος καταλαβαίνει πια ας το καταλαβαίνει

Ανθίζει παντού όπου χωρίς επιχειρήματα η έμπνευση λειτούργησε

Δείχνει ευάλωτος ο άνθρωπος και θρύπτεται

Κάτω από τα κοφτερά γρανάζια του καιρού-

Πληθύνονται οι οδύνες του τα γεγονότα

πραγματοποιούν την συντριβή του

Πρωτεύει ο σωσμός του, σύννεφα

τον κρύβουν στην κοιλιά τους και

Τον απάγουν στην παλαιά

Βίβλο

της προ-θρησκείας το ανάγνωσμα…

Παραδοχή…

Ξεκολλημένα λόγια από ένα ευλογημένο παράπονο

Και μαστίζουν οι σιωπές τον μακάριο ύπνο

Μια φυσαλίδα ανεβαίνει απ’ τον βυθό και εθελούσια

Το ψάρι πιάνεται στην ζοφερή απόχη·

Η μέρα έρχεται· δυναμομετρημένη και ιλαρή

Βάφει με φως τις αναμάρτητες μυρσίνες·

Ο αέρας σκυθρωπάζει· του Θεού οι παρορμήσεις

Κάνουν τον κόσμο πιο συνεσταλμένο·

Διαβάζουμε τον ουρανό· μια πλάνη

Μας κρατά· πού είναι η ώρα η καλή που άλλαξε το σύμπαν;

Πικρός καημός τώρα εκβάλει από την σιωπή·

Είμαστε και μοιραίοι κι άβουλοι συνάμα…

Τούτο το ‘’κάτι’’ και εγώ ο αγρυπνών…

 

Τούτο και τούτο το λεχθέν ονόματι ‘’κάτι’’

Τούτο και ‘’τούτο’’ που με βάζει

να σκέπτομαι και να ιδρώνω σύμφωνα και φωνήεντα ρούχα

Ξεραίνεται στη άκρη της θαλάσσης

Ή στην απλώστρα το φυσά ο αέρας και κουράζει τα σφιγμένα μανταλάκια

Ενεργοβόρο όπως του κεφαλιού μου η κυκλοθυμία

Δεν παίζει, σοβαρεύεται λες και το θέλει πιο πολύ να με τρομάξει

Με δανεική κουλτούρα απ’ το Τίποτα

Αυτό το τούτο που επάνω απ’ όλα συντηρεί άκαιρες θεωρίες

Πρόβλημα άλυτο και μάνα των καινούριων προβλημάτων

Τσουγκρίζει τα κεφάλια των κοσμοθεωριών

Θαυματουργεί με τον μπαγάσα σοσιαλισμό του

Και όμως έχει μία δομή καπιταλιστική

Χρυσή η εισβολή του μες την αργυροχρυσοχοΐα

Μαστίζει τις αισθήσεις μου και με μπερδεύει

Καθώς εγώ ο λίθινος αεροβάτης πάω

Να φτιάξω Ιστορία από φύκια και αισθήματα-

Εκεί που ο κόσμος είναι κάτι που μου αρέσει

Και ‘’τούτο’’ είναι ένα ‘’κάτι’’ που λογίζεται οφθαλμαπάτη

Στο ποίημα μου και στην ψυχαναλυτική μου αγρύπνια…

Φθίνοντας Μάιος για να μας είναι ο Χρόνος πιστευτός…

 

Γιορτάζουμε τα φωτεινά γενέθλια

Των κρίνων.

Τότε που ζούμε με το σθένος μας που λιγοστεύει.

Άτμητη και σχεδόν απουσιάζουσα

Η σιωπή

καρφώθηκε στο πέρας της πραγματικότητας.

Ονοματίστηκαν με ζωηράδα τα εισβάλοντα

στο φως ψαγμένα ανεξουσίαστα

Ποιήματά μας.

Ω κόρη του καημού, επέστρεψε ξανά στα ζωηρά ηλιοτρόπια

βαδίζοντας στους πέντε ανέμους!

Τι θα σε πει η μουσική τι ο

φωταγωγημένος σου περίγυρος-

Στην έκπληξη ακούγονται οι χαρές σου·

Όταν νυχτώνει, άστρα συναντούν την πορεία σου

και ένα χωρατό του ουρανού

την όμορφη καρδιά σου κάνει να γελάει!..

19/5/2022

Το φεγγάρι…

Θέσπισα αποστάσεις γιατί το πλησίασμα με τσουρούφλισε.

Στο σκοτάδι οι ρόλοι είναι διπλοί. Καθένας

Αναζητά ένα μπαρούτι που ανατινάζει

Τις εγγυήσεις που θα μπορούσε να δώσει.

Κάτοψη ενός οικοδομήματος που πατά στην ανώνυμη θλίψη.

Το είχα. Το έχω.

Με τον τρόπο που έχουν των παιδιών οι συμμορίες να αναστατώνουν τις γειτονιές της ενορίας.

Πίσω από την εκκλησία οι ερωτευμένοι φιλιούνται.

Κάθε φιλί κλειδί στο πολύτιμο

Φεγγάρι που μαγνητίζει την νύχτα.

Και που το αναγνώθω εγώ..

Μικρή διόρθωση σε ένα κόσμο που δεν ντρέπεται και ασχημονεί…

Κάπου στην μέση είναι η Αλήθεια

Κόβει σαν αμφιμονοσήμαντο σπαθί

Δεν στομώνει

Ποτέ

κάτω από των ουρανών την διάταξη…

Γυρίζει ο μύλος·

λήγουν και χάνουν βάρος τα φωνήεντα

Όλες οι λύπες μου συντεταγμένες

Στο φως σταυρώνεται η διάρκεια

Μπορεί μπαρούτι να έχει η αρετή μπορεί

και δισταγμό

Μόνο στα μάτια των παιδιών μένει ανέπαφο αυτό που λάμπει!

Είπα και είπες και είπαμε.

Και τι χρειάζονται τόσα και τόσα λόγια για να πούμε την αγάπη;

Κλείσε το σκοτεινό βιβλίο σου και άκου·

Πονά η εγωιστική αντωνυμία σου·

Όσο κωφεύεις τόσο δάσκαλος δεν θα σου γίνει η σιωπή·

Για των παιδιών τον κόσμο μόνο πράξε·

Η φωτεινή σου απελπισία

να βρει ξόδεμα σωστό..

11/5/2022

Αλέξανδρος ο έγκλειστος μιλά:…

Στενό κλουβί, ζακό ο αφρικανικός ο γκρίζος, σχεδόν και όλα του τα χούγια ομιλητικά

Σχεδόν είκοσι χρόνια δίπλα μου συνήθισα να τονε βλέπω φιλικά

‘’αγόρι μου’’, ‘’αγάπη μου’’ ‘’πόσο σε αγαπάω;’’ ‘’έλα φιλάκι’’, ‘’Στράτο μου’’

‘’πού είσαι;’’, ‘’φεύγω’’, ‘’γειά σου!’’, ‘’άσε μας’’, ‘’Μαριάννα μου’’

Και πίσω απ’ τα κάγκελα ο τόνος του αχρηστεύει την μικρή του φυλακή

Αέρινος σαν μια εθελούσια στάση που υπαγορεύεται από σύνεση λες παιδική

Εκείνο που με ξένιζε παλιά τώρα ο ίδιος άκοπα πια με κερδίζει

Συνεννοούμαστε και δίχως λόγια και ο χρόνος που μας ένωσε μας συγκλονίζει

Α ρε Αλέξανδρε αθώος που είσαι και πόσο κατέχεις που έχω ανάγκη πια την παρουσία σου

Δεθήκαμε ωραία και κατανοώ και την σιωπή σου και την μιμική ηθοποιία σου

Απ’ του κλουβιού σου την στενότητα διαμηνύεις

Πως έχει σύνορα ασύνορα και η φιλία μας και η απλότητα…

11/5/2022

Του Μαΐου του ορθοδόξου και του επικού!..

Αποσβολωμένος μέσα στον παχύ ήλιο που τονίζει τα νομίσματα των φυτών·

Τίποτα δεν ανάβει και τίποτα δεν σβήνει·

Ο Μάιος μόνο που κανονιοβολεί επάνω στην ξέρα την απωθημένη

Τσακίζει την χέρα του την δεξιά·

Θα σε νικήσω ώριμο φωνήεν της αυγής, θα αγκαλιαστούμε

Θα πλακώσουν οι νεράιδες να μας μάθουν ανάγνωση

Θα κελαρύσουνε νερά πίσω από τις φιστικιές

Θα είναι η Τρίτη των δασών και θα ‘ναι η Τρίτη των ωραίων χρωμάτων·

Θα σε κάψει η ζήλια σου θα σε μαστιγώσει·

Η ομορφοκκλησιά του κάμπου θα δεθεί με την ανάμνηση

Ο πιο νταής Χρόνος θα μας δικάσει αλύπητα

Όσο και να αγαπηθούμε θα πονέσουμε και θα σε νοιάξει κι εσένα·

Αχ η Άνοιξη τερτίπια τέτοια που μας κάνει!

Πού πήγε ο έρωτας και έμεινε η καθαρή φωτιά του;

Όταν νυχτώνει πλέκω ύμνους στις πυγολαμπίδες-

Ωραία αντήχηση αφήνουν από ένα φως παρακμασμένο…

Στην Μύκονο…

 

Μελετώντας τον Μάιο

η Μύκονος τρεμίζει μέσα στον αέρα

και απογειώνεται·

Ματαιόδοξη όπως και τόσα και τόσα στον κόσμο·

Αφήνει στα βράχια της τον πιπεράτο ιριδισμό

Και βάλει κατά της προσήλωσης:

Η Μύκονος κόρη του ανέμου.

Εδώ σε επισκέπτομαι με τον νου, αφήνοντας

Να με ξυπνά, αχάραγα ακόμη, η καταιγίδα

Των σκέψεων. Και συλλαβίζω

Την όψη της θάλασσας όταν που έρχομαι να περπατώ

Κοντά της, μου μιλά εκείνη

Που εγώ ποτέ μου δεν ξέχασα.

Ανηφορίζω μετά·

Τα σπίτια κατηφορίζουν

Και μοιάζουν σαν σημαιούλες λευκές μ’ ένα γαλάζιο επιμύθιο

Που σημαδεύει την κραυγή του ουρανού.

Εδώ σε φτάνω,

μέσα από λέξεις και ποιήματα

Στην καθαρότητα των συμπερασμάτων, στην γαλανή

κόψη του ουρανού· αφήνεις

Να σε λέει ο ορίζοντας

Αφήνεις να μην είσαι εσύ· μόνο

τα μελαχρινά σου

Μαλλιά ανεμίζουν λες και εξέχουνε απ’ όλα

τα μπαλκόνια του ουρανού

Κι ως την απέραντη αιωνιότητα!

8/5/2022