Αξίες του όντος και του διδακτέου ουρανού…

 

Θα με διδάξεις κάτω απ’ την βροχή αλλά εγώ

Κάτω από ποιό πρίσμα θα μαθαίνω

τον ουρανό και την πολυκύμαντη θάλασσα;

Ένα μπουκέτο μαργαρίτες, από κείνες που μηνούνε την άνοιξη,

σταλμένες απ’ το νοτισμένο τοπίο, ασύφταστες

τελαλίζουν τον έρωτα σε πολλές διαστάσεις.

Κι η μουσική, σαν μια Γραφή δοξασμένη, αποτυπωμένη

‘πα στο κορμί σου με το σθένος της αγρύπνιας

σε κερδίζει και σε χάνει, πυρπολημένη από πυρά που εκμηδενίζουν

τον Χρόνο και την μελαγχολία των στιγμών.

Τότε ξεφλουδίζεται το φεγγάρι και ο πλουραλισμός των γεγονότων φτιάχνει

μια πηχτή πραγματικότητα, που διαχέει

όνειρα φωναχτά μες τον περίγυρο ενώ

μια νυχτερίδα που καιροσκοπεί να δει μες τα ερέβη

τον φανοστάτη καθηλώνει που αργοτρέμει με το φως του κάτω απ’ το φεγγάρι.

Είναι η ζωή λοιπόν είναι η ζωή αυτή η φασαρία! Κι έτσι

μεταγλωττίζεται και την κατανοούνε λίγοι που αριστοκρατούνε

και τον οκνό χλευάζουν που καθηλωμένος μες τα παραμύθια λίγος μένει

και δεν αξιοποίησε ποτέ του τάλαντα και ουτοπίες!

Κυριακή 28/11/2021

Επίμονος…

Το μεσημέρι μου χαρίζει ένα άνθος ευφραντικό·

Και βάλλομαι από ευχαρίστηση και συμπάθεια·

Ο αέρας αδειάζει πάνω μου γλαφυρά λόγια

Και λυρικές απόχες ζωγρούν το κύμα το μελιστάλακτο·

Είμαι ο δραπέτης των όλων, ζω με την φούρια πυροτεχνημάτων·

Α σοβαρότητα των ‘’δήθεν’’ που δεν μου αρμόζεις-

Σε κοιτώ με περιφρόνηση πάντα·

Είμαι μια νυσταλέα μηχανή που ξυπνάει τα πάθη σας·

Είμαι προϊστορία που οργώνει την δική σας Ιστορία·

Προγάστορας που παραβγαίνει με την αφεντιά σας και νικάει…

Αποσταγμένο παράπονο κι ακολουθείς την λύπη του κόσμου·

 Αποσταγμένο παράπονο κι ακολουθείς την λύπη του κόσμου·

Οι δυο φορές που είναι τρεις είναι πολλές φορές κρυμμένες από όλους κι είναι κι άλλες ακόμη·

Πίσω από τους ουρανούς τα σύναξα τα μυστικά μου·

Ντροπές που φορτωθήκαμε ντροπές που ο άνθρωπος δεν διώχνει από μέσα του το βασανιστικό θηρίο!

Πάνω στην πλάτη ενός παιδιού θα παίζεται

Πάντα του μέλλοντος η χαμένη παρτίδα·

Καιρός του σπείρειν καιρός του θερίζειν·

Όπου σταθώ με θάβουνε οι σκέψεις μου- όπου σταθώ·

Σαν από ένα σύννεφο που ‘’σκάω μύτη’’ κι έρχεται η κάθε συμφορά να με βρει·

Ζώντας μελαγχολίες τρυγάω και μιας ηθικής το κορφολόγημα λίγο με κάνει

Να φέρω πάνω απ’ την πραγματικότητα ένα φως!

Οι θησαυροί της αυταπάτης…

 

Όταν ξυπνάς απ’ την πλάνη σου είναι αργά

Και γρήγορα οργανώνονται τα φοβερά μαρτύρια.

Κοινωνίες των απροσδιόριστων χαμών, γδαρμένες ματοκυλισμένες κοινωνίες.

Ποιός χωρά μέσα σας ταπεινός ποιητής που ανακαλύπτει

να του λείπει κι ο εαυτός του ακόμα;

Ό,τι προσδιορίστηκε αθώο παρασέρνεται από τον ρου.

Μιαρά είναι και σκοτεινά τα βασίλεια.

Τραγούδα λοιπόν Δέσποτά μου τραγούδα για κείνα που χάσαμε.

Σεμνύνονται οι ακροατές του ουρανού και ιδρύουν άλλες θρησκείες.

Όμως

Τι μπορεί ο άνθρωπος που να μην το κρατά η φωτιά και στους άλλους

Στίγμα να δίνει;

Άφησέ με εδώ, στην Μαρτυρία της σιωπής ν’ ανακαλύπτω

Φεγγάρια που σκλαβώνουν τον ύπνο μου, αιχμηρές τις Αλήθειες

Που ζωντανεύουν τα ιερογλυφικά τριαντάφυλλα

Την ώρα που πασχίζει η οικουμένη να σταθεί πάνω

σε μια πλατφόρμα σύνεσης,

πάνω σε μια ρακένδυτη δημοκρατία…

18/11/2021

Ταγμένα στον άγιο του αέρα

 Ταγμένα στον άγιο του αέρα κορμιά που χάθηκαν και πια δεν είναι, μουσικές υπόκωφες που σκάβουν κάτι σε παράδεισο, λόγια αμυδρά, σαν μισογκρεμισμένες προσευχές, αυτήν την νύχτα που και πάλι αποθηριώθηκαν οι διαβόλοι των εξουσιών- να, όπως εδώ που ένα βασανάκι που είχαμε έγινε βασανάκια εκατό και τώρα πια κλαίμε την μοίρα μας μες τα μεσάνυχτα του κόσμου και του νου μας…

Και η σιωπή που έπεσε μετά που σώπασαν οι πυροβολισμοί και ένα αίμα σαν ντουμάνι σκέπασε την άσφαλτο, τα μάτια μας και τον βαθύ ουρανό που αυτοκτόνησε μπροστά μας…

Καίγονταν όλο το βράδυ τα μελίγγια μας. Αέρας δεν φυσούσε. Μια γαλανή σημαία ήξερα δεν ήξερα τι να σημαίνει. Παντού μια φυλακή ανοικτή για να μας χώσει στα μπουντρούμια της: παντού μια φυλακή…

Άραγε θα τα θυμηθούμε όλα τούτα και μετά ‘πο χρόνους, θα καθίσουμε να τα συλλογιστούμε πώς αλλάξαν οι ζωές μας και πως μπήκαμε σε μία άβυσσο αποτελεσμάτων μη δημοκρατίας;

Άραγε θα ζωστούμε με το όπλο της Σκέψης να διαβούμε κατά κει που η φωνή είναι παντιέρα και εμείς ζητάμε αθωότητες και να μην αλλοτριωθούμε μέσα στα χαλάσματα του κόσμου που επλάσαμε με φρίκη και λάθη;

Διαπιστώσεις…

Λεπταίνουν τα κόκαλά μου σαν

για να γίνουν μολύβια της γραφής

Ή μία σμίλη που γράφει χαρχαντζέλες στον αέρα· πώς

τόση αφαίρεση χωρά σε μια αρχιτεκτονική του σκελετού

Απορώ· καμπυλώνονται τα σχήματα των σπονδύλων

Και δηλώνουν φθορά·

είναι που ο βιοπορισμός αγρίως εισβάλει

Στην πραγματικότητα· κρύο που έκανε σήμερα! Έκοψα

βίδωσα σήκωσα αλφάδιασα· σμιχτός

που είναι ο Χρόνος με την θλίψη!

Άκαιρα σκέφτομαι όσα σκέφτομαι· και ευτυχώς

Που μία εφαρμοσμένη αριθμητική πάντοτε μου θυμίζει πως κρατώ

τον πήχη και

κραυγαλέως τα νοήματα διατάζω

Να μου απιστούν!

Οδοιπορικό μιας τσαλακωμένης πατρίδας….

 

Ξάνθη απλωμένη ως μέσα στα βουνά

Και Κομοτηνή ευρύστερνη

Ανάσκελη χωμένη επαρχία

Δρόμου παλιού ανάγνωσμα

Ω ευκολοκύλιστη Εγνατία

Λιακάδα αψόγου μοίρας εύθρυπτη αιωνιότητα

Σε διασχίζω·

Και ω Αλεξανδρούπολη αμαντάλωτη πρωτεύουσα της βορινής πατρίδας

Χαμογελάς στον ήλιο ρήγισσα άλλων καημών.

Έφυγα ήρθα, μια απόφαση δρόμος

Κάμποι απλωμένοι ως την ευτυχία του ματιού

Μαντριά με βέλασμα τοπίου,

Άξαφνα ωραία προσεχή

Σε μια εκκλησία απόμακρη στριφτό ζωνάρι

Ενός θεού που δεν μαλώνει με κανέναν πια

Κι ως το απέναντι τζαμί σμίγουνε έτσι οι λατρείες!

Ελλάδα που πουλιέσαι και αγοράζεσαι αβέρτα

Και μας αφήνεις άστεγους και κάτω απ’ την ακρόπολη χωρίς κουβέρτα!

Ελλάδα λυπημένο μου οργανάκι

που σε κουρντίζω με το πάθος μου κι ένα παλιό μεράκι!

Ελλάδα καφενέ μου για έναν βαρύ και όχι

και όλους που μας τσάκωσε βαθιά απόχη!

Ελλάδα μου κασκέτο στραβοφορεμένο

Και που εγώ σε ουτοπίες και σε παραμύθια επιμένω!

12/11/2021 Αλεξανδρούπολη..

Στρατής Παρέλης, Ο ποιητής στην άσωτη πρωτεύουσα..

 https://issuu.com/stratisparelis/docs/_1c9d5c4fa73d44...

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Ο ποιητής στην άσωτη πρωτεύουσα..

Ποιητική συλλογή