Άνθρωπος…

 

Αντίκρυ στα αψηλά καμπαναριά λαχανιάζω κάμνοντας βήματα και όλο βήματα μες τους αιθέρες·

Λέω την νύχτα του φεγγαριού, την ηθική υπόσταση της παπαρούνας, το δάκρυ σου το χρυσό·

Νέμομαι την φλόγα του στίχου, τον ηφαιστειακό πυρήνα τον μέσα σου, την Ποίηση την οικόσιτη και την υπαίθρια, την ταξιδεύτρα

Ομορφιά του κόσμου, την αξία σου Άνθρωπε

Να σταθείς απέναντι στους θεούς και να τους πείσεις!