Μικρός συλλήβδην απολογισμός…

 

Διάφανες είναι οι προθέσεις μου, σαν ήχος
Καμπάνας που εισπράττει όλη την προσοχή
Και πιο κρουστός μέσα στον λαγαρό αέρα επιστρέφει.

Σαλπίζω μάλλον μες τα τετραπέρατα διαστήματα
Διαλαλώντας ασυμβίβαστη κτίση μου
Εξάπτω τις γιρλάντες του αέρα
Χωρώ μες τα αχώρητα..

Όλες οι υλικές μου θλίψεις
Μία μελαγχολία συνθέτουνε
Ευλύγιστη, όπως μια φαντασία τολμηρή
Και σπάταλη όπως με κατακλύζει..

Να η απροσδόκητη σπίθα μου
Τραγούδι ούσα και προοπτική ευλογημένη
Ανατέλλει και φύεται μέσα μου
Σαν πολυόμματη αγριοτριανταφυλλιά..

Ώρα αυτή η πιο παράξενη που νόμιζα
Θα ευδοκιμήσω μες την υπερέχουσα ημέρα
Και μία λέξη με εγκλώβισε σε σχήματα
Που τις ζωγραφικές ξεπέρασαν και έχουν κάτι άλλο να μου πούνε..

31.8.2020

Κορίτσι δίκοπο…

 

Στο γούστο του ήλιου πικροδάφνες και μια λαβωμένη
λεμονιά
Έξω απ’ το σπίτι μου,
μια αιθέρια κόρη
Που βασανίζει την σκέψη μου πρωινιάτικα.
Ησυχία αφάνταστη˙
μικρές φωνούλες των πουλιών, τιτιβίσματα
Και χαρές που απηχούνε της αιωνιότητας τον θόλο.
Παρασκευή.
Σκηνοθέτησε την παρουσία σου στο μικρό θέατρο
της ζωής κι αφιερώσου
Σε κείνα που εκτελούνε χρέη παράδεισου-
Λόγια και λέξεις, σαν αγκύλες που χωρά το ζαλισμένο καλοκαίρι…
Νεφελώδης δεν είναι ποτέ ο ουρανός- τον καθαίρουν
Οι πνοές της αυγής, οι σεβάσμιοι άνεμοι, η ηλιαχτίδα
και πάντα
Όπως συνθέτει μουσική τ’ αηδόνι, μελωδία
Επηρμένη, σαν γειτονεύει
Το Αόρατο με σένα
Κορίτσι δίκοπο, που αποσπάς
Ένα στιλπνό βοτσαλάκι και πας
Κατευθείαν στο φωτεινό Σημείο
του πελάγου…

28.8.2020

Salvador Dalí:The Spectre of Sex Appeal.

Ο χρόνος περπατά σαν ένας κάβουρας, στο πλάι…

 

Πού να το πεις; Είναι παράξενη η Αλήθεια,
Βαφτισμένη σε Ιορδάνη τελικό και αρχικό κήπο της Βαβυλώνας
Κρεμαστό˙ κατά τα άλλα
Σοφό είναι να απέχεις από τα δρώμενα
που έχουν τελματώσει, από
Πολιτικές που γέμισαν ολέθρια λάθη και, στο τέλος,
Θα ακρωτηριάσουν την πατρίδα. Μένω εκτός
Και αραδιάζω στο μυαλό μου σαν παράξενα στιχάκια
Ερωτικά, που κάνουν την καθημερινότητα μου πιο υποφερτή.
Ανθίζουν κήποι, κρατώ ενός βασιλικού
Κλωνάρι μες τα δάχτυλά μου και μια συντριβή
Αρώματος σαρωτική με συνεπαίρνει. Κι ο Χρόνος
Που τον αντιλαμβάνομαι να με δαγκώνει ύπουλα και μόνον
Περνά ξυστά από πάνω μου κι όπως με γδέρνει
Σαν που με το ποδήλατό μου έπεσα στην άσφαλτο κι η φόρα
Μου έγδαρε τα γόνατα και μου ματώσανε- ο Χρόνος
Περπατά σαν ένας κάβουρας κοντά μου, στο πλάι
Και όλον θέλει να μ’ εκδικηθεί..

Αντίσταση η δέουσα..

 

Όσο μπορείς να διακωμωδείς, δεν υπάρχει
Σοβαρό σκέλος στον διαβήτη σου. Καλυμμένα
Με ζάχαρη τα πικρά
Και στον ουρανίσκο σου ευθύς ανατινάζονται
Σκοτώνοντάς σε! Να διακωμωδείς.

Στο αίμα σου η αντάρα των μεταβολισμών
Στο αίμα σου η θανατερή πεμπτουσία
Αγκύλη άνοιξε το στόμα του πόνου
Σε αποδεκατίζει, μα εσύ

Να διακωμωδείς-έτσι ξεγίνεται
Η συνταγή του θανάτου.

Η ζαβολιά του νερού…

 

Εμφορούμαι κέφι τζιτζικιών και άλλες ψάχνω πια ομοιοκαταληξίες-

Έχω διανυκτερεύσει στο κενό διάστημα

Ανάμεσα συμφώνων και

Φωνηέντων γωνία·

Ανήκοντας σε μια παράταξη ακατάβλητων ονειροπόλων,

Κάθομαι τώρα και χαζεύω το νερό, κυλά

Όπως η σκέψη μου

Δικαιωμένα.

Φτάνω στην κοίτη, τα σεμνά σεμνύνονται

Μόρια του, ενέχει θεό

Και βαθύλαλη φύση πληθυντικών ευχαριστήσεων.

Γράφω για κείνο και το ύφος του με συναρπάζει:

Έχει ταχύτητα δροσιάς και ζέση ουράνια,

Σφυγμομετρεί το καθετί μου, το αναζωογονεί,

Είναι από τα σχήματα τα εύσχημα, ντόρος

Στην ησυχία του περιβάλλοντος,

Ακούει όπως ακούμε- και βυθίζει τα τροπαιοφόρα χέρια του

στην εναγώνια ζωή

Για να την απλουστεύσει..

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Εικόνα ενός αχνού ονείρου…

 

Διφορούμενη η ανατολή μας, πάνω
Στην όψη την τρεμουλιαστή των πραγμάτων- και
Αιωνιότητα που υπερκεράσει την σκέψη μας ενσπείρει
Μην έχοντας σημασία καμία η τόλμη της.

Σαν ένα δέντρο δίχως φύλλωμα που το κρατά ο χειμώνας
Απ’ τον γιακά, έτοιμος
Να μπει στον δυνατό καυγά του

μια αναμέτρηση πάνω στον ανυπολόγιστο χρόνο
Πρόσωπο με πρόσωπο μες τον καθρέφτη
Περνάμε φιγούρες βιαστικές, στο βάθος του και απομένει
Μια ώριμη γυμνή σκιά.

Και στο τσουχτερό διψαλέο καλοκαίρι
Έξω από μας εργάζεται, η δόλια μας συμπάθια
Γερνάμε μ’ έναν τρόπο που δεν τον κατανοούμε
Και καταστρώνουμε ωραία σχέδια και τολμηρά
Ενός παράξενου χαμού…

Της Παναγίας η μέρα…

 

Έρχεται το μικρό πουλί και συλλαβίζει…
Σκάζουν οι πέτρες σαν από τον δυναμίτη της ιδέας τους.
Ακούγεται η εκδίκηση των εγκάτων της γης.
Στα μισά που πρόλαβα να δω
σαν από μια ιδέα θάλασσας
προήλθαν όλα.

Όπως πιο γρήγορα ταξίδευα με το μυαλό παρά με οτιδήποτε άλλο.

Στέριωσε ο ενάλιος ήλιος… Κιόλας!
Της Παναγίας η μέρα! Σαν μιας άλλης θεάς
που συνεχίζεται ακόμη ο μύθος της –
όπως την γράφουνε ακόμη στα πλεούμενα
νησιώτες καπετάνιοι.

Όμως σ’ αυτήν την εποχή που ζούμε λιγοστεύουν ολοένα οι κατανοούντες!

Λες και να λείπει η ομορφιά, λες κι εμείς να μην σπουδάσαμε
ν’ ακούμε μες του φεγγαριού την ησυχία.

Γράφω πηγαίνοντας για ξημερώματα…
Ακουμπάει ο ένας τον άλλον ο πόλος.
Η γη συρρικνώνεται –
διπλωμένο χαρτί κι αποκρύπτει
το γραμμένο ανάμεσα μυστικό του θανάτου.

Σ’ ένα που καταλήγει λάθος οικουμενικό συμπέρασμα
έρχεται ο άνθρωπος.
Η βαρβαρότητα καλά κρατεί.
Τόσο που αναρωτιέμαι αν αξίζει να επιδιώκεις
ζωγραφιές ψυχής,
όταν στα γύρω σου όλα επίμονα σκουραίνουν…

Της εμαυτού κοσμοθεωρίας το ανάγνωσμα…

Να δαγκώσεις φρούτο και να σε πνίξει ο χυμός,
ώριμη είναι η ανάγκη
αλλαγές θέλει ο κόπος μας
ω γη, κοντά σου αναπνέω διάφανα
σκαλώνω στα κλαριά και μου μιλά το δέντρο
χοϊκός και αέρινος
φλογίζομαι στα έγκατα της οικουμένης
χτυπώ τα κρόταλα της Αστραπής
πώς μου φανερώθηκες θεϊκό δρεπάνι
πώς έσμιξες μες το μυαλό μου σπορά και θερισμό
ένας πλάνητας είμαι που ζητά μια πατρίδα γενναία
να δαγκώσω το φρούτο και να με πνίξει ο χυμός
ώριμος πια, αποσκιρτήσας από την μιζέρια
χοϊκός και αέρινος…

Εμείς..

 

Τι φοβερό
Φεγγάρι γύμνωνε τον ουρανό και είχε
λόγο η αγρύπνια μου!
Και να που φάνηκε το άστρο και
Χαλκουργούσε μέσα στα απαλά
Νέφη της νύχτας και μνήμες
Γερόντων από Αιολία μου έφερνε.
Ένα τσακμάκι να ανάβει το τσιγάρο σου και γράφεις
Κι εσύ μια μπολιασμένη λεμονιά που στέκεται
Στην άκρη της αυλής, στο σύνορο του κόσμου.

Χρόνια σαν από ανεξήγητο δάκρυ

Και στα μάτια μας γυμνή πάντα η Αλήθεια
Και φτωχοί πάντα εμείς
Κι ανυπεράσπιστοι.
Μέναμε να κρυφοκοιτάμε που η δύναμη των άλλων ήταν
πάντα απειλή κι εμείς
Δεν είχαμε ν΄ αρθρώσουμε κραυγή στην καταιγίδα!

Αλλά όταν έρχεσαι από πατρίδα του Μολών Λαβέ πώς να κιοτέψεις;
Έτσι στο μαξιλάρι δύσκολός ο ύπνος
Δύσκολο τ’ όνειρο και η φερμένη Παναγιά
Από μέρη του Πόντου, σκέπη μας
και βοηθός στα δύσκολα και τα πικρά μας.

Και λέγαμε θα φύγει και ετούτος ο βραχνάς, θα δούμε
να γελά ο ουρανός και λίγη
Ελπίδα θα την βρούμε.

Ράγιζε το στερέωμα-
Και θέλαμε να αλλάξει ο πόνος μας σε ένα χαμόγελο
Και όλο το μπαρούτι της ψυχής μας το λουζόμασταν
Σαν μια Απόφαση και σαν
ένα πείσμα να νικήσουμε:
Μόνοι μας πάντα

Για μια
πατρίδα πικραμένη οι διψώντες
εμείς…

12.8.2020

Σκαπάνη η στερνή…

Αστικά υπερσυντέλικα παλάτια
που ναυλώνουν την θύμηση,
που στολίζονται μύθο και σκόνη
όπως εκείνη που ο αρχαιολόγος θα ανακαλύψει
σκάβοντας στα βαθιά τους δώματα.
Με τι κόπο αποταμιεύεται η Θύμηση, οι εικόνες
Του νου, η Ουτοπία;
Και πώς ξυπνούσε μιαν αυγή ο βασιλέας και
Έβγαινε στ’ ανατολικά μπαλκόνια του, να αντικρύσει
Χρυσάφι του ήλιου και για την ζωή του
Μία και μόνο Προσταγή!
Παρέρχονται οι ιστορίες μας, όλα παρέρχονται,
Ακολουθούν τον τρόπο της φθοράς, ουδέν μένει
Κι όταν πλακώνει η νύχτα, μία μουσική
Από εκείνες που σε αποκοιμίζουνε ακούγεται
Που κλείνει και την τελευταία θύρα
Της Άνοιξης, σφραγίζει τα ομορφοστόλιστα λουτρά
Και μόνο ο μύθος σέρνεται πάνω από τις καλοαρμοσμένες πέτρες
Που κάποτε τα στίφη των εχθρών συγκράτησαν- τώρα αργά
Και οκνηρά κρατούν την λάσπη του χειμώνα,
Αυτές οι ίδιες δίχως μιαν αγάπη και συγχώρεση…

Ταξιθέτης ενός ναυαγίου

Ταξιθέτης ενός ναυαγίου καταλαβαίνω
χάος που στέλνει η πραγματικότητα
απ΄ τον βυθό.

Και καθώς προχωράει η νύχτα
Λειψό φεγγάρι γράφει μουσική
Και πάθος παράφορο.

Να είσαι δοτικός λοιπόν
Στης αγρύπνιας τα σκοτεινά σκαλοπάτια

Κι από το μισοΰπνι σου αν έρχονται αυτοί οι στίχοι
Σαν ξημερώσει ένας καπνός
Σου κρύβει την Αλήθεια και το Ψέμα.

Έτσι ο ύπνος ο δυσκολεμένος
Έτσι ο θεός που παραγγέλνει
Έτσι το φως που στερεώνει μέσα σου
Ο πόνος και ο Χρόνος και η αρετή..

Θρησκευτικό το δέον…

Μεγαθήριο το θρησκευτικό ακόνι της γλώσσας
Όπως καλά ο Παπαδιαμάντης κι ο Ελύτης το ακόνισαν
Έστυψαν πάνω του καρδιά, σαν το λεμόνι
Χρύσισε και η ικμάδα του καλά κρατεί
Ακόμα.
Στους αιώνες πικρός ο πόνος και οι ποιητές αυτομολούνε
προς την μοναξιά τους
Ζητούνε ύδατα βαθιά για ξέχωρες ναυσιπλοΐες
Και μια ελεούσα σιωπή νοστιμεύονται
Αέναα.
Επικροτώ γαλήνη που δεν ξέρω
Αγρύπνιες έζησα και νιώθω πως μιλούν τα στοματά
Έχουνε βάσανο και έχουνε καημό
Έχουνε Ελλάδα κι έχουνε ταυτόχρονα πλατιά οικουμένη.
Μεγαθήριο το άρμα του θανάτου, κατατρόπωσαν
Σκλαβιά πατρίδας και ελευθερία φέρανε σιμά
Όπως την έδινε απλόχερα σε κάθε λέξη η Γλυκοφιλούσα
Σμίγοντας την καταγωγή της απ’ την Αθηνά
Μάγισσα κόρη και δασκάλα λατρεμένη!

Α σάρκα υπέροχη!

Στον τετελεσμένο χρόνο της νύχτας
μια ηδυπάθεια σκλαβώνει τα σώματα και τα πυρπολεί-
Χαρίζονται αισθήσεις ακμάζουσες και χάδια
περιωπής, αστραφτερή φύση
Του ενστίκτου, καθαγιασμένα
Δώρα των φιλιών, αχτιδοβόλα, απορρέοντα
Από αφή που ξέρει,
Αχνίζουν οι αναπνοές, στα σεντόνια μέσα τα παλεμένα,
καρφώνονται σαν λόγχες οι ματιές, α σάρκα
Γεμάτη ηδονή και έξαψη, α σάρκα
Υπέροχη μέσα στο πάθος σου, θεόσταλτη προσταγή εκπληρώνεις και ούτε
Κανείς να σε ψέξει μπορεί-
Έχεις το άλλοθι των ευχαριστημένων εραστών!

Του θέρους ιταμές προκλήσεις!

Εκείνο που σκαρφίζεται η Στιγμή
Κανένας ύμνος δεν το καταγράφει· ακούγονται που τρίζουν οι μυρσίνες,
Μια φρυκτωρία ξεδιπλώνει την φωνή, μια φρυκτωρία την ξαναστέλνει
Στα βαθιά βαθιά του ουρανού και της νύχτας.
Στον αέρα ζυγίζονται ιλαρά πουλιά
Κύματα σκάζουνε φέρνοντας στην ακρογιαλιά μηνύματα θαλάσσης,
Δεν σκέφτηκα τίποτε άλλο από ψυχή, δεν σκέφτηκα.
Μονάζουν οι σιωπές μου με τροφοδοτούν με αγρύπνια.
Συμπληρώνω ένα αόρατο πάζλ όπου
Πρωταγωνιστούν οι αισθήσεις μου.
Εκβάλλοντας απ’ τον ύπνο ο ποταμός θρέφει με όνειρα την πραγματικότητα
Κι εμένα με ιδρώτα.
Όλες οι θεωρίες ψεύτικες και το κατάλαβα επιτέλους, το εμπέδωσα.
Σχέσεις παρακμασμένες σχέσεις βουερές σχέσεις που δεν αναθερμαίνονται σχέσεις σε κρίση-
Αποτυχία να είναι ο άνθρωπος εδώ, αφού κι εκεί που ήταν όλα
Τα γκρέμισε.
Στον πικρό αιώνα έθνη ζαλισμένα τελματώνουν την φυλακή
Και γίνεται το δόκανο των ισχυρών πιο δόκανο ακόμα!

2.8.2020