Αλχημεία των ερώτων..

Τόση ξοδεμένη δύναμη και τόσο

Άγουρο φωνήεν να με εκστασιάζει που

Την Ποίηση την προσλαμβάνω από κοχλιάριο

Όπως βαθύλαλο σιρόπι.

Αγγάλονται οι ουρανοί, τα μάτια σου

έχουνε βάθος

Όπως πηγάδι υποσχετικό.

Δεν ξέρεις τις νύχτες, οι μελαγχολίες σου

είναι που καγχάζουν

Αλλά εσύ κρατάς ένα ρυθμό πελάγου ιαματικού.

Τινάζω την σκόνη των εντυπώσεων, ταράζω

την ησυχία

Ξύνω το αειφόρο παλίμψηστο των ανέμων, αναφαίνεις πίσω από τον ουρανό

Είσαι των βουνών η έξαψη, η τραγωδία

των νερών, το ”αλλιώς μάτι" του κόσμου.

Και ακούγεσαι σαν ψαλμωδία που μου φέρει την κατάνυξη

Έξω απ’ την πόρτα μου

Στριμωγμένα νοήματα να μου πουν

την ζωή σου

Όπως κοντά στην ζωή μου την κοιτώ.

                                Φλεβάρης 2019