Πρόσωπο που πεινάει συμπάθεια…

Αράγιστο και όπως πίνει ήλιο
Και μεθά,
φλογοβόλο της ρίμας, πρόσωπο 
που πεινάει συμπάθεια,
Φωτίζεται απ’ την ανάγκη του Έρωτα, τίποτα
εδώ δεν σταματά, μια φιλοσοφία
κραταιή και ωραία
Το φέρνει στον νου μου, να σχηματιστεί
από το Τίποτα, από μια ανάγκη των έσωθεν,
Που όμορφα λαλεί μας η ζωή και όποιος
ακούει, ακούει!