Με πάθος Διαβάζω αυτό που λείπει και θα πρέπει να συμπληρωθεί-

Σαν ξημερώσει τα πουλιά αγγίζουν ουρανό·

 "απ’ το μπαλκόνι μου τα βλέπω"

Το φεγγάρι μισοσβήνεται πίσω απ’ τις πικροδάφνες και

Τρυπά με ένταση τα δευτερόλεπτα-

Ψίθυροι που ατονούν γεμίζουν το κυτίο του χρόνου·

Με πάθος

Διαβάζω αυτό που λείπει και θα πρέπει να συμπληρωθεί-

Από την χώρα των μάγων..

Όπερ έδει δείξε..

Παράλια της φαντασίας. Οσμίζομαι θάλασσα και ουρανό ένθεν και ένθεν.
Κήποι φωτεινοί που αλλάζουν την πρόσοψη ενός ακαταχώρητου παραδείσου.
Στο χέρι μου είναι οι σιωπές- τις ξεφλουδίζω
Και πίνω το νέκταρ τους.
Του καλοκαιριού η ικμάδα κάνει να ασθμαίνουν τα φυτά και να ασφυκτιούν τα ζωύφια.
Ατμοσφαιρική υδατογραφία: όλα ιδρωμένα, ζαλίζονται να πλέουν μες τον άσφαλτο ήλιο.
Ο τρόπος μου μυθολογία.
Η περιπλάνησή μου μυθολογία.
Όλων των μύθων το απαύγασμα, ενός πουλιού ο κελαηδισμός που τρύπησε το τσόφλι του μεσημεριού και έστειλε στον ουρανό χαμπέρια.
Διαβάζω την μελαγχολία ανάποδα και μου δίνει άθροισμα ένα ασύλληπτο μηδέν που τείνει στο άπειρον..
Όπερ έδει δείξε..

Λυπάμαι που το στίγμα εξασθενεί- ένας άγγελος είσαι

Ράγισε το πρόσωπό σου- δεν σε ήξερα έτσι,

έμπλεξαν οι επικοινωνίες μας,

κάτι βάθυνε και κάτι

Έγινε πιο ρηχό, σαν μια ασήμαντη

αφορμή να μπλεχτούμε

Σε αιτίες θανάτου.

Λυπάμαι που το στίγμα εξασθενεί- ένας άγγελος είσαι

Που βυθίζεται σε άγουρα πλάτη· το βλέμμα μου

φυλάκισε το βλέμμα σου και το αποδίδει

Σαν εισιτήριο για ένα ταξίδι που δεν έπρεπε να συμβαίνει

ακόμα

Μα το ανάγκασε να γίνει η πικρή ζωή..

πικρό είναι το αμύγδαλο της ελπίδας

Μπαλώματα έχει η ζωή μας μπαλώματα·

Όπως μας διαβάζει και είναι όλα

καταληκτικός θάνατος·

Βουρκώνουν τα μάτια μου, δεν βρίσκω λέξεις:

Πια δεν βρίσκω τις λέξεις·

Βρίσκω ένα μυστικό που αποθέτει η Αλήθεια ανάμεσα σε σένα και σε μένα,

Ανάμεσα στην φιλία μας και την αγάπη,

όλα έχουν το χρώμα που δεν τους αξίζει,

πικρό είναι το αμύγδαλο της ελπίδας, κι εμείς

που έχουμε απομυθοποιήσει την συντέλεια

ψηλαφούμε την πραγματικότητα και γνωρίζουμε καλά την οσμή της,

σφίγγουμε χέρια και δακρύζουμε κρυφά, προσέχοντας

μην κανείς καταλάβει-

αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε και το σφίγγουμε πίσω

από αυτό που είναι μονάχα

μελαγχολία και πόνος..

Θεσσαλονίκη…

Κόμπο κόμπο με πήρε με τα νερά της η Θεσσαλονίκη·
Στην Πυλαία γέρασα και αναστήθηκα σαν ένας αυλός
Που ξεφυσά την πίκρα του κι η πίκρα πλέον, πίκρα δεν είναι·
Άγρυπνος να φυλάω ουρανούς, βιοπαλαιστής από ανάγκη:
Δούλεψα πάνω στα μαρτύρια του κορμιού και, όταν βράδιασε, δρόμο πήρα δρόμο άφησα για της Φαντασίας μεριά.
Με σκέπασε ο ουρανός σαν ένα χάδι.
Ντέφι των άστρων, μακρινό, ποιός είναι ο σκοπός σου;
Ακούω αυτό το βράδυ από μακριά, πεταλούδες των σκέψεων ανταμώνουν τα φώτα των δρόμων και περιπαίζουν την θλίψη μου όταν
δεν καταφέρνω όμορφα να την νικώ..

Άυλη μπαλαρίνα του επέκεινα κόσμου…

Σφυρήλατο φως και αέρας

διαφιλονικούμενος

Στα τούλια της μέρας,

κρησάρουν τον κάθε θόρυβο που θα  παραδοθεί

και

Υπερίπτασαι κινητοποιώντας την Έννοια, αγέρωχη

Και Σημαίνουσα, σαν βράχος

ιερατικός, ενώ

Ακόμη αυτό που είσαι,

πολλαπλά αφομοιώνεται

Μέσα στον μηδενικό χρόνο, εμμένοντας

Σε σιωπηλές διακρίσεις

γύρω απ’ τα μεταξένια μαλλιά σου.

Πλέκεις την κάθε κίνηση γύρω απ’ τον αιθέρα της ακμής, φτάνοντας

Στο ουράνιο θέατρο και στην αβρή πραγματικότητα

Των στοχασμών. Εκεί

Που σε βρίσκω και σε χάνω, ερωτική

και καθαγιασμένη, ενώ

Δεν σε χωράει ο ύπνος

κι η αγρύπνια μου..

Καρναβάλι τρελό πλέκοντας μυστήρια το Μυστήριο·

Καρναβάλι τρελό πλέκοντας μυστήρια το Μυστήριο·

Άοκνο φως του γέλιου φτασμένο από τις πηγές της κωμωδίας, α ζωή!

Παγανιστικό γαϊτανάκι, τελεσίδικο όπως θα σμίγει πέρα απ’ του τραγικού τα απώτερα·

Απόκρεω στεφανωμένη δόξα και συγχώρεση παραχωρητική·

Ξεσκονίζω την μελαγχολία μου και την εγκαταλείπω στην πόρτα της αισιοδοξίας·

Όλος ο βίος μία φωτεινή σκιά που την αγγίζει η ψυχή μας πρωταγωνιστώντας στο ωραίο σκάνδαλο της ανάστασης..

Σπουδή πάνω στο σύμφωνο μιας αγρύπνιας…

αξημέρωτα· η νύχτα καλεί τις απουσίες
να της παρασταθούνε·
εντολοδόχοι της ψύχρας οι αέρηδες, 
κινούν τα πάντα προς μία προσήλωση
σε κείνο που μας εξουσιάζει.
Γκρεμίζονται κάστρα·
μέσα μου·
ακούς ιαχές και ύστερα
το αίμα τρέχει να συναντήσει το φως:
έτσι ο θάνατος.
Κατοικώ την αγρύπνια μου· σπίτι κλειστό,
παρακμασμένο·
απ’ όπου κι αν σταθώ, η ώχρα του φωνάζει κάτω από τις βοκαμβύλιες.
Με την φαντασία μου πλάθω σωστές αποδράσεις.
Λυτρωτικές!

Φεγγίζει κάτι στον αόριστο χρόνο της νοσταλγίας·

Φεγγίζει κάτι στον αόριστο χρόνο της νοσταλγίας·

Μια ελπίδα που έχει διάρκεια, ένας ζήλος να κρατηθούν όλα ατόφια μες την χαρά τους·

Ένα δίκαιο βράδυ που ζυγίζει τα πράγματα ως την νομοτέλεια του θανάτου·

Κούρσα λαχανιασμένη να σμίξουν οι αναπνοές επάνω στο πλατύσκαλο του ύπνου·

Και ένα λουλούδι απέριττο κραταιό και χαρισάμενο ως τα δίκαια των ευχολογίων-

Στρωτά κοκκινωπό·

Προσεγγίζω την ζωή με την ορμή που μου προσάπτει η Αγάπη!

Ανάμεσα στο πριν και το μετά, ένας εγώ και ένα το κορίτσι που αγαπάω

Ανάμεσα στο πριν και το μετά, ένα απερίσκεπτο δευτερόλεπτο που χωλαίνει και αφήνει την πραγματικότητα εκτεθειμένη στον κακό εαυτό της-

Ένθεν οι κήποι της φαντασίας και ένθεν
Οι ηλιοστάλακτες μαργαρίτες που τις φυλλομαδά ο ερωτευμένος και για λίγα ελπίζει-

Το μεσημέρι καυχάται για την εμορφάδα των ρόδων και συντελείται ένα τραγούδι που πατά πάνω στην έμπνευση των λυρικών θαυμάτων που ανάγκη έχει πάντα μια ψυχή-

Ανάμεσα στο πριν και το μετά, ένας εγώ και ένα το κορίτσι που αγαπάω και στερέωσε την φήμη του έρωτα ψηλά- πού να σας λέω; πολύ ψηλά!

Εκ μεταφοράς…

Η Θεσσαλονίκη περιπαίζει μέσα μου τα γεγονότα· καθολικά· εναποθέτουν μες τις παλάμες μου οι μέρες βιοποριστικά μαρτύρια- πρέπει να αντέξω· μπορεί κι ο έρωτας μακρινός και απρόσιτος να βρίσκει τρόπους να μας ξεπερνά· αλλά όλος ο πόθος, στο τέλος γίνεται πάθος και ιχνογραφεί επάνω στα κορμιά μας μία δύναμη που αυτοαναφλέγεται- καθώς είσαι εσύ και είμαι εγώ και πέφτουν οι υπογραφές εμού του ιδίου που λένε οι πάντες μετά ‘πο τόσα χρόνια που αυτά που έχασα ήρθαν ξανά να με βρουν..

Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε…,

Πουλιά και άνεμος

Και διάθεση να σμίξει το τοπίο με την συνείδησή μου,

Ακρότητες του ήλιου, μυστηριακό δίχτυ

Των αχτίδων, νερά που ακούγονται κάπου μακριά

Και όμορφη η μέρα που μαγεύει

Τα φώσινά της τα έντομα·

Η ζωή πατά πάνω στον θάνατο και μου απιθώνει

μες τα χέρια

αισιόδοξες φιλοσοφίες

Όταν με ξενίζουν οι άνθρωποι που ζητούν έναν πλούτο που δεν τους ανήκει

Και φεύγουν παίρνοντας μαζί τους το μηδενικό των συγκινήσεων..

***************************  

Ψίθυρε μέσα στην νύχτα των δέντρων,

Ο αέρας κρούει την άρπα του,

Ένα έλασμα αισθήματος τινάσσεται γυμνό και λαμπερό με το ατσάλι του

Και ξιφίζει ματώνοντας τον ουρανό·

Το γυμνό τοπίο στερεώνει λάμψεις αινίγματος στα άστρα:

Τα άπλυτα φεγγάρια αδημονούν να γίνουν ένας καημός που ζει στην χώρα των ερωτευμένων·

Τελεσίδικα: η καρδιά σου ανήκει στην καρδιά μου και έτσι θα πάμε ψυχούλα μου..

*******************************  

Το τοπίο είναι βραχνό, λεόντειο που ακουμπά το μάγουλο της γης

Και διασπαθίζει το φως και φιλοδοξεί να γίνει ένα παραμύθι μεγεθυμένο

Που χωρά τον εγωισμό μας και την φιλαυτία του όντος.

Στην κόψη του ορίζοντα εμμένει το σούρουπο να είναι μια θεατρική σκηνή παρακμασμένη-

Είσαι εδώ και είμαι εδώ που τελαλίζει το βράδυ ερωτικές εικασίες

Και σμίγουν οι σκέψεις μας στο υπερπέραν των θαυμάτων που δεν κατανοήσαμε.

Είσαι εδώ και είμαι εδώ που τελαλίζει το βράδυ ερωτικές εικασίες

Το τοπίο είναι βραχνό, λεόντειο που ακουμπά το μάγουλο της γης

Και διασπαθίζει το φως και φιλοδοξεί να γίνει ένα παραμύθι μεγεθυμένο

Που χωρά τον εγωισμό μας και την φιλαυτία του όντος.

Στην κόψη του ορίζοντα εμμένει το σούρουπο να είναι μια θεατρική σκηνή παρακμασμένη-

Είσαι εδώ και είμαι εδώ που τελαλίζει το βράδυ ερωτικές εικασίες

Και σμίγουν οι σκέψεις μας στο υπερπέραν των θαυμάτων που δεν κατανοήσαμε.

η καρδιά σου ανήκει στην καρδιά μου και έτσι θα πάμε ψυχούλα μου..

Ψίθυρε μέσα στην νύχτα των δέντρων,
Ο αέρας κρούει την άρπα του,
Ένα έλασμα αισθήματος τινάσσεται γυμνό και λαμπερό με το ατσάλι του
Και ξιφίζει ματώνοντας τον ουρανό·
Το γυμνό τοπίο στερεώνει λάμψεις αινίγματος στα άστρα:
Τα άπλυτα φεγγάρια αδημονούν να γίνουν ένας καημός που ζει στην χώρα των ερωτευμένων·
Τελεσίδικα: η καρδιά σου ανήκει στην καρδιά μου και έτσι θα πάμε ψυχούλα μου..

*******************************

Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

Σχολιάστε

Κοινο

Άσε με να σε μάθω…

Άσε με να σε μάθω…
Συμπαγή όσο ενός βουνού ο καημός
μονολιθική
όσο μιας πεταλούδας η σκέψη
και αέρινη- 
όπως μια ανάσα που χάνεται στο ζοφερό υπερπέραν.
Άσε με να σε μάθω…
Ένα που θέλει το δύο
δύο που θέλει το τρία
τρία που θέλει το τέσσερα.
Άσε με να σε μάθω..
Μαθηματική δεξιότητα που γεωμετρεί
αεί
σαν ο θεός ο μέγας,
γεωμετρικό
εμβαδόν μιας ψυχής που συγκλονίζεται
από το αφρισμένο αλάτι
του ιδρωμένου κορμιού
όταν αφήνιασε ο Ιούνιος!
Άσε με να σε μάθω…
Οξεία που ζηλεύει την περισπωμένη της.
Άσε με να σε μάθω..
Ιερόδουλη που αφήνει το κορμί της φιλότιμο
δώρο στον μαυλιστή θεό!

Ποιά αγάπη Στερεώνει πάνω μας το αόρατο δίχτυ της;

Κινείς την σκοτεινή εσάρπα σου μες το μυστηριακό βράδυ και

Αγωνίες κερδίζω.

Μια φλόγα θέλει να με καταπιεί.

Ποιά αγάπη

Στερεώνει πάνω μας το αόρατο δίχτυ της; Και πού

Θα πάμε που πατρίδα μας είναι το πλέον η καρδιά και ζούμε

Ο ένας του άλλου ο ένας;

Το φεγγάρι πλέει πρίμα κατά τα μέρη του πόθου σου,

Εγκλωβίζω το ζεστό σύννεφό σου μέσα στο στήθος μου,
Το φεγγάρι πλέει πρίμα κατά τα μέρη του πόθου σου,
Οι ταξιαρχίες της νύχτας ρίχνονται στον πόλεμο της μελαγχολίας
Και ο ουρανός, γαλανίζει και σφάζει.

Κερδίζω σιωπές που σε περιέχουνε,
Οι αποταμιεύσεις μου είσαι εσύ,
Και την γλώσσα αναποδογυρίζω και τα αποστεωμένα
λεξιλόγια προκειμένου να πω
την ροή σου φυσαλίδα ερωτική μες τον νου μου και μέσα στο στήθος μου.

Δικαίως τω λόγω ασκώ μια χίμαιρα πάνω στον τιποτένιο χρόνο της απουσίας σου,
Μπορεί να σε σχηματίζω από απρόβλεπτες φωνές κι από φαινόμενα που μ’ απατούνε,
Όμως, ενστερνίζομαι την επιθυμία μου και πλάθω
Την εικόνα σου από χιλιάδες ανεκδιήγητες απουσίες.

3.2.2018

Όλα στέκονται μετέωρα μες το μυαλό μου

Η νύχτα κρέμασε τα ντουφέκια της πάνω στους τοίχους του γαλαξία· κι εγώ αφήνω το πάθος μου να περισπάται ορμέμφυτο και καλά ζυγισμένο

Ανάμεσα σε άστρα και καλόγνωμο αεράκι.

Ποιος άλλος είναι πιο ερωτευμένος απόψε που η μελαγχολία μου δεν έχει σημασία;

Ακολουθώ την μορφή σου κορίτσι, αναγνώθω την καρδιά σου και είναι

σαν από παλιά να σε ξέρω.

Όλα στέκονται μετέωρα μες το μυαλό μου

Και

Ξεκάθαρη

Είναι μόνο η αγάπη.

Καμιά ήττα δεν θα αποτυπωθεί πάνω στο μάγουλο του τριαντάφυλλου

Καμιά ήττα δεν θα αποτυπωθεί πάνω στο μάγουλο του τριαντάφυλλου

Και όλη η φλόγα του αέρα θα πνεύσει πάνω του ανήκοντας στον έρωτα που σου έχω,

Λυρικά επιφωνήματα χαράς θα δρέψουν τον πόθο

Κι η μέρα θα κυλήσει εκεί που πίστευα λάθος και κατέληξα -ευτυχώς- αισιόδοξος!

Ερωτική ψηφίδα…

Το άγγιγμα, το φιλί, η μυρωδιά σου,
το σφιγμένο χαμόγελο, οι μορφασμοί σου, τα λόγια σου,
και είμαι ευτυχισμένος με αυτά τα λίγα, δεν ζητώ
τίποτα άλλο, μόνο αυτό που μένει ίζημα μες τους αιθέρες,
βασανισμένο απ’ τα χρόνια και εμβρόντητο
ως να σωθεί και να τρέμει εντός μας-
κάτι που σε μηδενικό ανάγεται άλγος
όταν ο έρωτας ξανά σκηνοθετεί και φτάνει
μία ματιά να αναζωπυρώσει την παλιά φωτιά, κοιμάται
και ξυπνά μες την γαλήνη η κάθε μια κουβέντα, ο ένας
στον άλλον παραστέκεται και όλο το ωραίο πάθος δυναμώνει
για με λιώσει άρρητα ευτυχισμένος ήσυχα εγώ κοντά σου..

Μια μέρα θα με κερδίσουν οι σιωπές και θα είμαι ελαφρότερος όλων.

Χωρίς σχήμα οι μέρες κι οι γιορτές παρελαύνουν στο υπερώο

του έτους όπου αταξινόμητα έπονται οι χαρές του θερινού

ηλιοστασίου.


Ξέρω τι λέω: Μια μέρα θα με κερδίσουν οι σιωπές

και θα είμαι ελαφρότερος όλων.


Μόνο το ειδικό βάρος της ομορφιάς θα κατέχω κι αυτό


όπως μου δόθηκε πάνω στην αγαστή γαστέρα της Μαρίνας.


Α φιλιά , α τροχαϊκά μέτρα του πόθου όταν ξημέρωσε και σε κρατούσα

ακόμα αγκαλιά!


Θα λείπω


μια μέρα το ξέρω θα λείπω

απ’ όλα- αλλά πού θα με βρεις


αλλού από το λιμανάκι που σε πρωτοφίλησα καρδιά μου!


27.5.2012

Όσα φεγγάρια κι αν αποταμίευσα

Όσα φεγγάρια κι αν αποταμίευσα 
οι ουρανοί φυλάξαν καλά τα σεπτά μυστικά τους·
Σίγουρο άστρο χύθηκε μες το δισάκι μου·
Ήπια την θάλασσα μες το τραγούδι·
Σελήνη αβρή, απόψε που το σχήμα σου γεωμετρεί με την καρδιά μου
Άπλωσε το λινό σου πέπλο πάνω στην ακάνθινη νύχτα
Και στερέωσε το σύμπαν στον ώριμο πυροτεχνουργό στίχο μου..