Τοπίο…

Τοπίο κλονισμένο μες τον ανάσκελο ουρανό, λιμναίο τοπίο

Που ακουμπά στην μνήμη αυτών που πια μεγάλωσαν.

Η βάρκα χώρεσε το όνειρο ή ο χρόνος

Πόντισε την βάρκα; Πώς να το δεις;

Μετά από τις καλαμιές είναι ευώνυμο χάος, τα νερά

Ξαφνιάζουν με την ηρεμία τους και το εγώ σου που ωραία ετράφη’

Φοβάται τον ήλιο που δύει, φοβάται την συννεφιά

Που ραγίζει στα ύψη και το σπίτι μετέωρο επικρεμάται

Πάνω στον καμβά του ορίζοντα, μεταφυσικό όλο

Κι όπως αργότερα, λείποντας, θα το δεις…