Από εμένα αυτό που είναι η φωνή είναι ένας αντίλαλος από όνειρο που με πάει πέρα, στην γειτονιά των σύννεφων.
Αμαξάκια φορτωμένα ανεμώνες και θαλάσσιοι ήχοι
Ανταμώνουν τους πρωινούς τιτιβισμούς που χάνονται όταν η μέρα ξυπνά.
Μόνος υπήρξα και θα φύγω πάλι μόνος. Κανείς δεν κατάλαβε
Την πληγωμένη λεβεντιά μου. Η πόλη
Ακολουθεί τον δρόμο της- που είναι τρόπος
Να υπάρχεις στέλνοντας την ψυχή σου αρόδο..
Να δεις που θα σηκωθούν μια μέρα σημαίες
Επαναστατικές διαλαλώντας μια δακρύβρεχτη νίκη.
Επί των πάντων εννοώ. Έστω κι αν είναι ακήρυχτος ο πόλεμος.
Θα γραφτεί η μπροσούρα μιας χαράς που θα ταιριάζει στο έσω του ανθρώπου.
Να δεις τότε ωραία
Που θα είναι να κάνεις τον καθημερινό σου περίπατο
Κάτω απ’ τα πεύκα, μέσα στον λίγο άνεμο
Και θέλοντας να είσαι του οξυγόνου ο πυρπολημένος.
Κι η ποίηση, αρχέγονα μιλώντας θα είναι η καταφυγή
Για κείνους που ασκήτεψαν ελπίζοντας η Αθωότητα να τους συνδράμει.
Όλα που τα συλλάβισα είχαν καημό που καίει..
6.11.2011
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ασκητεύεις ένα δρόμο δύσκολο και το ξέρεις ..
Ο χρόνος τρέχει ναι.. μα το ταπεινό "εγώ" αντιμάχεται με ανέμους που δεν ορίζει πάντα...
Νίκη είναι κάθε μέρα που κυλά κι είναι φορές που το χαλί που απλώνει, το ξέρεις καλά, δεν είναι πάντα βελούδινο..
Ίσως να σκέφτεται πονηρά για να φανεί Τρόπαιο ο Στίχος...
Ό,τι κερδίζεται δύσκολα ,αφήνει το Μόνιμο Αποτύπωμα...
Μια γλυκιά καλημέρα
Δέσποινα
ασκητεύω γιατί ζητώ μια ποίηση που να φλερτάρει με την αθωότητα.
Σαν άνθρωπος όμως τρέφω κι εγώ ένα "εγώ" που γίνεται από μόνο του βάσανο και παραμορφώνει την πραγματικότητα.
τώρα οι στενοχώριες είναι στο παζλ της ζωής, τι να κάνουμε..
αλλά ναι ο στίχος είναι τρόπαιο..
και ωραίο μάλιστα..
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου