Παρασύρονται τα μάτια μου σε μια στιχομυθία
Επική. Και ενώ γερνάω με πλημμυρίζουν
Απίθανες γενναιότητες! Άγγελοι στοχαστικοί που γελούν μες τον ύπνο μου
Γύρω από κείνο που σκαρώνω περίεργοι
Θαμώνες ενός καφενείου του κόσμου
Παρουσιάζουν την ασχήμια τους
Ωραιοποιημένη.
Έξω απ’ τον ήσυχο όρμο
Κοιτώ την θάλασσα που υπόσχεται. Κοιτώ την λέξη
Που δεν γεννήθηκε.
Ξέρω πως όλοι θέλουν να δικάσουν.
Το μεσημέρι έχει πρόσβαση στα αόρατα.
Ακούγονται θόρυβοι ουρανίων ψιθύρων.
Η γη το δέντρο αγαπά και τον λαμπρόν αέρα.
Η ηδονή είναι η μάννα των νερών.
Τα πάντα επιβλέπω λείποντας και ωσεί παρόντας.
Πετώ τα γκέμια μου στον ουρανό…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Κοιτώ την θάλασσα που υπόσχεται. Κοιτώ την λέξη
Που δεν γεννήθηκε.
Ξέρω πως όλοι θέλουν να δικάσουν. Σ,Π,
..."Αυτό,
το κρατώ",
όπως κάπου έχεις γράψει...
Αδελφέ μου, πράγματι ξεχωριστέ,
Ακολουθώ τον άνεμο,
απολαμβάνω τους ήχους της εύρωστης ελευθερίας
στο πουθενά,
πλέκω αλυσίδα την ανεμοδαρμένη χαίτη της λευκότητας,
συν-φτερουγίζω με την ονειρική δύναμη,
χαίρομαι
για τους χτύπους μιας ανυπόταχτης καρδιάς όπου κάπως με προκαλεί
να γράψουμε μουσικές νότες αντάμα ...
Μου χάρισες εδώ, την αυλή σου, να ζεσταίνω στιγμές
και ώρες μοναξιάς ή έμπνευσης
που τριβελίζουν τον νου.
Και χαίρομαι!
Δεν μετανοιώνω για την μεταξένια εσθήτα που κεντώ
για την Ποίηση.
Θα ήταν σαν να καταριέμαι
ό,τι ευγενικότερο Αυτή μου πρόσφερε
ώστε να αγγίζω το γαλάζιο του Ουρανού,
να ενώνω δυο θάλασσες που κοχλάζουν
για να βρουν δρόμο στο ευαίσθητο όραμα,
να μελώνω τα τραυματισμένα κενά
που έχουν αφήσει τα πέλματα γλυστρώντας
στις διαδρομές που ακολούθησαν,
να δώσω μια πνοή ευεργετική
ταυτόχρονα αμόλυντη
σε μένα και σε όποιον βλέπει την ίδια
Σελήνη -μάγισσα απτόητη μα πιστή στην τροχιά της.
Δεν μειώνεται η λάμψη της αστραπής
στα μάτια που κοιτούν κατάματα, καθάρια.
Δεν δικάζεται η γνήσια σκέψη,
ούτε το εκχείλισμα του ονείρου, ούτε η αγάπη,
από αδαείς, κενούς
και ανεγκέφαλους.
Όπου κι αν συναντώ σπασμένα ή ατέλειωτα δείγματα
δικής σου έμπνευσης, τα προσεγγίζω με στοργή,
τα θρέφω με κατανόηση,
τα τυλίγω με Αγάπη.
Έτσι ήταν ανέκαθεν.
Αν, -τώρα που φόρεσαν γυαλιά
και διόρθωσαν την λειψή όραση
οι "νεογνοί",
έμειναν ζυλότυπα θαμπωμένοι,
ας "βγάλουν γυαλιά και μάτια" και να κοιμούνται
στον ύπνο της ζηλοφθονίας και ξιπασιάς ατάραχοι.
Σίγουρα, η Αγάπη μου σε σένα, ως και σε όλους όσους εσύ ακριβά αγαπάς,
είναι άτρωτη.
Υιώτα
Αστοριανή
ΝΥ
Έχουμε συμπλεύσει σε ωκεανούς τρομερούς, έχουμε δημιουργήσει ‘’κάτι’’ που είναι ελπίδα- δεν θα χαθούμε τώρα που βραδιάζει και οι σιωπές κατακλύζουνε το γύρω μας διάστημα· η Ποίηση είναι πάντα εδώ για σένα και για μένα· και χαίρομαι που οι προσλαμβάνουσες είναι ίδιες για τα αισθητήριά μας!
Ε ξέρεις ότι δεν τα πάω καλά με τα εκτεταμένα σχόλια, μην μου θυμώνεις! Έχεις πάντα την αγάπη και την έγνοια μου. Τελειώνω με ένα απίστευτου βάθους στίχο του Σικελιανού:
‘’ας την ανίδεη και χοντροκομμένη
Γενιά στους στοχασμούς της που είναι ψέμα και που είναι λάθος
Και βυθίσου ακέριος στο άναρχο ρίγος που χυμάει στον νου σου
Απ’όπου δεν ανάτειλαν ακόμη της δημιουργίας τα πείσματα…’’
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου