Η πεταλούδα του εαυτού η άτσαλη χορεύτρια..

 

Αργώ να κοιμηθώ και, στην ουσία,

Από κάπου δραπέτευσα. Οι επιδιώξεις μου

Σφίγγουνε τον ουρανό. Α τι μελετηρός υπήρξα!

Νύχτες ολόκληρες σε παρατηρώ ουρανέ,

Τι άστρο Θεέ μου έχω ήπια καταναλώσει

Για να τσούζει ακόμα το αίμα μου

Μπαρουτοκαπνισμένο!

Πίσω από τοίχους που ομιλούνε,

Στο μέσον ενός οκνηρού βραδιού,

Εγκαταλείπω την φερεγγυότητα των λέξεων και ψάχνω

Μέσα στην γαλαρία του καπνού για κάτι

Απροσδιόριστο.

Κάπου η αγρύπνια μου εξοπλίζει φαντασία

Κάπου ανέβηκε ο μαύρος πυρετός,

Βάρος μίας μυθολογίας φορτώθηκα

Έλαμψαν όλα μέσα μου, κάτι γυαλίζει

Και να! Η νύχτα

Ραγίζεται κι αποφλοιώνεται σαν το αυγό που υπόσχεται

γεννήσεις και ελπίδα.

Κι έτσι

Όπως τα γεγονότα τρέχουνε ξεθυμασμένα

Γύρω μου, δεν είμαι ο ίδιος

Που ήμουνα, μια λάμψη

Έρχεται στα μάτια μου, μια λάμψη

Που με δηλώνει ήρωα σε ένα φάλτσο παραμύθι-

Μιλώ και δεν μιλώ το ίδιο είναι

Και όσο κρύβομαι να μην μ’ ανακαλύψουνε οι ανίδεοι

Μια νυχτοπεταλούδα είμαι που ζητά το φως και έτσι ολέθρια

Στο φως το ίδιο θα καεί…