Σε όλα κερδίζουμε το χρώμα μα μένει
Μια οσμή από απουσία που επάνω της
τυμβωρυχούν οι τσαρλατάνοι
Χρόνοι και σήπεται η ρημαγμένη αιωνιότητα.
Κλεμμένη μουσική από 'να πιάνο που οργάνωσε τις νότες της Αλήθειας.
Κερδοφορίες φωτιάς κι αν πεις και της ψυχής όπως την εννοούσαν
Πάλαι ποτέ οι ποιητές και την εξύμνησαν
Ονομαστοί κανταδόροι.
Ήρθε η Στιγμή:
Ανακαλύπτω θάλασσα μέσα στον ουρανό και ουρανό
Μέσα στην θάλασσα- ανακαλύπτω που πεθαίνω.
Κοράκια ζοφερά χιμούν τριγύρω απ' το κεφάλι μου και θέλουν την λεπτή μου Ουσία.
Η μέρα δεν με προφυλάσσει- σκονισμένα μνήματα
Ξεχύνουν τους νεκρούς τους στα σοκάκια της γης
Ξεγίνεται η αιωνιότητα.
Πόσο ακούω θλίψη και
πόσο είμαι μελαγχολικός!
Ο αέρας σπέρνει τις προσευχές μου- πράο ήσυχο γάλα.
Συνάντηση με τον εαυτό μου τον άλλον, συνάντηση στο στεγνό υπερπέραν.
Όσες σκέψεις έφυγαν είναι σαν χλόη πια που επάνω της περπατώ και νοστιμεύομαι το παράξενο χάος.
Παράξενη μάνα μου μοναξιά μου, έλα
Στον ύπνο μου αυτόν τον ξιπασμένο και δώσε μου
Ένα έλεος καυτό, όπως το δάκρυ
Που κυλά στα μάγουλά μου κλείνοντας και άλλο αυτήν την φυλακή
Του τάφου, όλα τα αποχωρίζομαι
Και θα μείνω με καβούκι ανελέητο κέλυφος.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
5 Sept 2020
... Ξεχύνουν τους νεκρούς τους στα σοκάκια της γης
Ξεγίνεται η αιωνιότητα. S.P.
Αδελφέ μου,
ΑΝ Διάλεξες την άνω ημερομηνία σκόπιμα...
οι Δαίμονες δεν έχουν πλέον άλλη κατοικία
παρά το ατέρμονο βάθος του νου σου να το πλάθουν
εκδικητικά με όλο το ύπουλο γαλάζιο του ωκεανού
που με περιβάλλει!
Ζω ακόμη μια φορά, τούτες τις μέρες
της αποφασιστικής ωραιότητας σε μια αμφίδρομη απόφαση...
"Συνθηματικές" τις ονόμασε μια "επισκέπτρια σου"
που σίγουρα έχει αυξημένο ποιητικό ένστικτο...
... Όλη τούτη η εβδομάδα με σύρει σε αναμνήσεις που σφράγισαν την ζωή μου.
ΗΜΟΥΝ ΕΡΩΔΙΟΣ στην κυριολεξία, δίχως να το γνωρίζω...
(Γράφουν δε, ότι όταν οι γονείς τους γερνούν ... οι νεότεροι τους περιποιούνται
ώσπου να σβήσουν...)
Πνίγομαι τούτη την ώρα.
Στις 4 του Σεπτέμβρη,2020,
"ξεχύσαμε τον δικό μου αγαπημένο νεκρό:
σύζυγο-πατέρα-παιδί μου στην κυριολεξία-
σε τόπο χλοερό-πολυκατοικημένο ...
στο κοιμητήριο του "Αγίου Μιχαήλ", στην Αστόρια...
Τον γνώρισα με ένα γαρύφαλλο στο αυτί (!!!),
κι εκεί,
έσκυψα να πιάσω ένα μεμονωμένο,
που του το έρριξα (στερνό γαρύφαλλο που είχε γλυστρήσει
από τις ανθοδέσμες στην φρέσκια "όχθη" της κατοικίας του),
να πάρει την στερνή ευωδιά μαζί του...
¨΄Εγυραν τα παιδιά μας τρομαγμένα, να με συγκρατήσουν νομίζοντας
'οτι ήθελα να πέσω μαζί του ...
μα η εντολή η εσώτερη μου 'ελεγε: Ορθώσου! Έχεις μισοτελειωμένες υποχρεώσεις..."
Κι έρχεται, μετά από πόσο καιρό (???)
η ¨επισκέπτρια
να σου πει με μάσκα υποκρισίας, περίπου
ότι:
... ο νους και η καρδιά σας "κρύβουν "μυστική επικοινωνία" ...
Λες και δεν το εκδηλώνουμε εδώ! Να το διαβάζουν οι
"άτυχοι" που δεν τους ευλόγησε να αντλούν Ουρανό και Γη
από τα σωθηκά τους, και να μην καλο-καταλαβαίνουν ότι
η ΠΟΙΗΣΗ
είναι μια πληγή
που ζωντανεύει
μόνο αν της γδέρνεις τις υπάρχουσες πληγές ...
Είναι "οι νεογνοί" που σου έγραψα κάπου, που αγωνίζονται να σηκώσουν ανάστημα ...
Εδώ, το εννοώ, με λίγη υπεροψία,
διότι
Δεν αντέγραψα κανέναν, σε "κλίκα" δεν υπηρέτησα,
δεν έσκυψα την κεφαλή μου σε κανένα, κι ΑΥΤΟ ήταν εκείνο που αγαπούσε
και ο Δημήτρης μου, που φτερούγισε
να βρω μια αγκαλιά ανοιχτή όταν έρθει η ώρα μου.
Σίγουρα, θα υπάρξουν παρόμοιες δηκτικές συνέχειες.
Ασε να κρυφο-κοιτάζουν από την θυρίδα...
Γνήσιοι, ποτέ δεν θα γίνουν...
Κι αυτή είναι η δική μου διαπίστωση, μαζί και της αχόρταγης Θεάς ...
Μπορεί, κάποτε, κάποιοι "ειδήμονες"
να ψάξουν να αναλύσουν τούτες τις γραμμές!
Μπορεί να θελήσουν να ανακαλύψουν ΤΙ είναι εκείνο που τροφοδοτούσε
αυτή την αλυσίδα ...
Από τώρα δίνω μια μικρή βοήθεια...: Ας διαβάσουν ΟΛΑ σου τα γραμμένα και ίσως τα άγραφα-ανέκδοτα δικά σου ποιήματα,
ας κάνουν το ίδιο και για τα δικά μου
-σε μια σφαιρική ανάγνωση, σε όλα σχεδόν τα είδη του Λόγου, (μαζί
με τις αμέτρητες φωτο-συνθέσεις μου), και στις δύο γλώσσες -τα πρώτα χρόνια---
ας μάθουν
την Γλώσσα μας όπως την διατήρησα σε μια χώρα "φαγάνα" ,
-ας ξοδέψουν από το υστέρημά τους για να ευδοκιμεί ο ΗΧΟΣ της σε κάθε εραστή της, σε κάθε τρυφεράδι που την μιλάει να ευχαριστεί παππούδες και γιαγιάδες...
-ας ξαγρυπνάει επαναλαμβάνοντας ξεχασμένες ΛΕΞΕΙΣ...
που τριβελίζουν στον άγρυπνο νου
και δίνουν οξυγόνο στην πάντα νοσταλγό καρδιά ...
κι ακόμη
ας λένε κι ένα παραπανίσιο "Ευχαριστώ" για την Πατρίδα, και για την Μητριά που μας δέχτηκε (έστω και για δικό της συμφέρον...)
Σταματώ, απόψε,
αγαπημένων ετών Αδελφέ μου,
να ψευτο-ξαναζήσω τις πρώτες μέρες που συνάντησα
τον πελαργό της ζωής μου
στην πιο κρίσημη καμπής της...
(Ας όψονται
οι σπιούνοι της "εκάστοτε πολιτικής"
κι εκείνοι της "ψεύτικης εκκλησιαστικής υπεροψίας..."
(Αυτό, είναι άλλο κεφάλαιο, από τα πολλά των τετράποδων σκουληκιών...)
Ο γυμνοσάλιαγκας, αφήνει τα ίχνη του, μα ποτέ ποτάμι δεν έκανε...
Σε φιλώ, σε σκέπτομαι, και φυσικά σε αγαπώ.
ΕΣΥ, γράφε, διότι Πρέπει.
Ίσως και για να με ξαγρυπνάς ...
Χαιρετισμούς σε όλους γύρω σου, που ξέρω ότι η αγάπη τους είναι η ζεστασιά σου.
Έχεις το δικό σου στίγμα και ξέρω ότι πολέμησες με πολλά προκειμένου να το κατακτήσεις. Προσωπικά σε θαυμάζω γιατί μέσα σε ένα άγονο τοπίο άνθισες και έγινες η ανεμώνα του. Εύγε! Ξέρεις τι γίνεται; Οι πολλοί δεν καταλαβαίνουν, αφήνουν την κακία τους να τους πλημμυρίζει και γίνονται μικροί, πολύ μικροί, εκμηδενίζονται. Δεν τους συμπάθησα ποτέ. Είναι και εκείνη η κατηγορία των γλυφτών, που θέλουν να αρέσουν σε όλους και κάνουν την γλώσσα τους γραβάτα, πολύ μεγάλη κόκκινη γραβάτα- αυτούς κι αν δεν τους συμπάθησα! Κρίμα. Υπάρχουν ωραιότατα παγωτά για να γλύψει κανείς!
Πολύ μοναχικό δρόμο διάλεξα. Έβγαλα τόσα βιβλία και δεν πούλησα ποτέ ούτε ένα! Αλήθεια είναι! Τα χάριζα και τα χαρίζω σε φίλους. Αυτό με ευχαριστεί. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος που να έκανε το ίδιο. Αν υπάρχει ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ. Τα φιλιά μου και την αμέριστη συμπαράστασή μου!
Ξέρω ποια είσαι! Και μου αρέσει που υπάρχεις!
Δημοσίευση σχολίου