Κρεμώ τα ποιήματα στα κλωνάρια των δέντρων-
Σαν σκουλαρίκια ευφάνταστα·
Ένα γέλιο πηγαίο, θεραπευτικό
Κελαρύζει από τα τρίσβαθα των σωμάτων των δέντρων·
Τα φύλλα ναρκισσεύονται και θροΐζουν με ευχαριστημένη ανάμνηση·
Ο θεός κάπου εκεί
Αναπαύεται και ζει μια γαλήνη μεθοδική
που καλμάρει την αναστάτωση των νερών·
Παρασέρνει ο χείμαρρος τον νου μου και την αγρύπνια…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ο θεός κάπου εκεί
Αναπαύεται Σ.Π.
Τα δέντρα, είναι οι πολύξεροι φίλοι μας.
Ανέκαθεν τα εμπιστευόμουν.
Ξέρω όλα τα μυστικά τους.
Μαζί και την αγάπη που μεγαλύνουν την Φύση.
Αγνότερα
και δυνατότερα, στο δρομολόγιο του Θεού
για δοξασμένη Συνέχεια.
Να είσαι καλά.
Αστοριανή,
ΝΥ
μέσα στην ωραία σκεπή της Φύσης είμαστε άνθρωποι για να δημιουργούμε. αλλά εμείς συνέχεια καταστρέφουμε. αλίμονο! θα το πληρώσουμε κάποτε ακριβά αυτό! τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου