Γυρίζοντας αναίτια κάτω από έναν θόλο
Που γκρεμίζεται, αγωνιώ
Αναπνέοντας την υγρασία του Ιανουαρίου, τεκμηριώνω
την αφή μου και τα πράγματα
Μου επιστρέφουν εκείνη την αίσθηση ότι έχω πεθάνει και θα με σαβανώσουν
Μετά
Έρχεται ένας απρόσμενος ήλιος
Και τρεκλίζω σαν αλλοπαρμένος κυνηγώντας το όνειρο
Και αναδιπλώνομαι αφήνοντας
Να με κερδίζει η μέρα
Η ζωή και ο ήλιος της…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
αναδιπλώνομαι αφήνοντας
Να με κερδίζει η μέρα Σ.Π.
...καλώς έπραξες!
Ένας
εννοσίγαιος Ποσειδώνας
τινάζει την θαλασσο-δαρμένη χαίτη του
και μοιάζει να θέλει να καρφώσει σε ζωντανή καρδιά
την αρμυροτυλιγμένη Τρίαινά του.
Οι νουν έχοντες
σίγουρα προστατεύουν το πολυτιμότερο
της ύπαρξής τους.
Τραυματισμένες καρδιές,
ξέρουν την συνταγή!
ΔΕΝ βάζουν σε ανεργία το Ένστικτο!
Αστοριανή
Το ένστικτο το δικό μας είναι ποιητικό. Και καλώς πράττουμε που καιροφυλακτούμε πάνω από τις λέξεις για να ζήσουμε την λιακάδα την απρόσμενη. Ξέρουμε τι είναι κρότος και τι είναι θόρυβος. Τι είναι λύπη και τι είναι έρωτας. Μένουμε στην σωστή μεριά της γης. Εκεί που οι αγωνιστές υψώνουν θυρεούς με λιοντάρια.
Φιλιά πολλά..
Δημοσίευση σχολίου