Φυσάει κλείνοντας τους κύκλους και αναστατώνοντας
τις ασθενείς ισορροπίες,
Κάπου αγνόησα και κάπου παρανόησα,
Κινητοποίησα την λέξη·
Είναι το ποίημα φυλακή ή είναι απελευθέρωση;- ποιός
ο δεσμώτης, ο πραγματικός φονιάς, ο θύτης
Ή το κατακρεουργημένο θύμα;
Μάγισσα ξιπασμένη αλλοπρόσαλλη
Πού στέκεσαι; ποιά
είναι η γη που την πατάς και που την ονειρεύεσαι;
Όλα σαλεύουν γύρω σου αργά
Και ντεραπάρονται-
μένει να πει κανείς πού θα κατασταλάξει
διψώντας αίγλη των νεφών…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
ΤΟ πραγματικά καίριο ερώτημα.
... Είναι το ποίημα φυλακή ή είναι απελευθέρωση;
Μάγισσα ξιπασμένη αλλοπρόσαλλη
Πού στέκεσαι; ποιά
είναι η γη που την πατάς και που την ονειρεύεσαι;
Όλα σαλεύουν γύρω σου αργά
Και ντεραπάρονται-
μένει να πει κανείς πού θα κατασταλάξει
διψώντας αίγλη των νεφών…... ... Σ.Π.
...Μια καίρια απάντηση. Ίσως:
...όταν φτερουγίζει στους αιθέρες
ο αετός, δεν ξέρει πού ανήκει!
Δεν κυριολεκτεί αν είναι θηλυκός ή αρσενικός,
μαυρόφτερος ή λευκοπλουμιστός,
άμορφος ή γοητευτικός.
Μεθυσμένος από το ύψος που δωρίζει ο ουρανός
δεν νοιάζεται
ποιός είναι, τί πετάει γύρω του,
δεν κρώζει. Δάκρυ δεν βγαίνει. Δεν ανασαίνει.
Τα νύχια της μέθης είναι γαμψά,
κοντά, πολύ κλειστά στην καρδιά, κι ούτε
που νοιάζεται αν την τρυπήσουν,
αν θα αδειάσει το αίμα το φλογισμένο
από την άφρατη ζάλη...
Η προσγείωση θέλει Τέχνη.
Ειδικά
όταν τα σωθικά εκλιπαρούν
για μέλωμα.
Όταν τα μάτια βλέπουν εικόνες αξεδιάλυτες
όσο κι αξιαγάπητες.
Ζει. Για να ξεχνά. Να νιώθει ότι είναι δέκτης
νέας θύελλας, ξανανιωμένης, πολύτιμης,
μοναδικής.
Αν, τυχερός, στροβιλιστεί με ισοδύναμη ψυχή, ιπτάμενη,
ξεκαρδίζονται οι ουρανοί απ΄το μοναδικό μεγαλείο,
απ' την πρωτόγενη λάμψη.
Κρατούν την ανάσα δάδα αναμμένη,
να φωτιστούν στην επερχόμενη Νύχτα.
Απολαμβάνουν των αετών
την δίδυμη τροχιά. Την άϋλη.
Αν καταπιεί τους αετούς ο ωκεανός,
ο άσωστος, η άβυσσος θα είναι στοργική.
Δεν θανατώνεται του νου το γνήσιο πέταγμα
με λέξεις ποταπές. Δεν λιώνει, πεταγμένο σ' ένα κομμάτι γης,
πατρώας ή αλλοδαπής.
Πατάει σταθερά. Σαν την ψυχή.
Αυτούσιο. Ελεύθερο. Από δεσμά απελευθερωμένο.
Υγ. Τούτη η γη, τούτη την ώρα,
αναδεύεται. Ποτέ δεν ησυχάζει.
κι ο χειμώνας, καταμεσίς,
καγχάζει για την παγωνιά
που ξερνάει...
Να είσαι/είστε καλά
Αστοριανή, ΝΥ
Εμείς που πετάξαμε σαν αετοί ξέρουμε όλα τούτα τα ωραία που αναφέρεις.
Τα έχουμε νιώσει. Και καλώς που ανταμωθήκαμε και σμίξαμε για να ανταλλάξουμε ιδέες και εμπειρίες. Τώρα αν γινήκαμε αετοί ή κοτσύφια, ακόμα δεν ξέρω.
Πάντως κοντά σου νιώθω λίγο αετόπουλο, είναι αλήθεια. Και γύρω μου πολλές πολλές κότες. Το συνήθισα.
Άντε να δούμε τι θα δούμε…
Τα φιλιά μου στέλνω…
Θέλει ο στίχος, κάθε νύχτα, να με καταπιεί…
Δημοσίευση σχολίου