Ο υπερθετικός μου είναι ένας ύμνος από γαλανό ορίζοντα
που δεν θα τον χωρέσω πουθενά
Θα καθαιρεθώ μέσα από όλες μου τις ανάγκες και θα μείνω
γυμνός όπως πρωτόπλαστος που να θρησκεύει δεν θα ξέρει
μέσα στα ευαγγέλια που θα χαθούν μετά
μες σε διδασκαλίες πουλιών και σε λόγια νεραΐδας.
Αναχωρητής από άποψη- της ερημιάς θα νέμομαι το χάος
Και θα ξυπνώ χαράζοντας τη μέρα μέσα στα ζεστά,
ωραία χρώματά της.
Της πολιτείας των ανθρώπων η βαριά βοή
θ’ αναστατώνει τα φρένα μου- σαν τρελός θα γυρίζω
μέσα στις μέρες που θα λιγοστεύουν τις ελπίδες μου…
Με έναν ποίησης θεό που θα λείπει..
Θα φλυαρώ κομίζοντας άχρηστα ρήματα και της φιλοσοφίας
λαμπερές γιρλάντες.
Αιρετικός του εαυτού μου ακόμα.
Αντωνυμίες εγωιστικής φαυλότητας
θα ακυρώνουν γύρω μου τα ξεφτισμένα ουσιαστικά
που θα πατούν το ένα πόδι έξω απ’ τον πλανήτη.
Των αγγέλων οι θεωρίες θα υπερασπίζονται αιώνιους απέθαντους θεούς-
Καθώς θα γράφουν σε ψαλμούς δοξαστικούς λιβανισμένο τ’ όνομά τους.
Και έτσι όπως θα γερνώ και θα γυρνώ
μέσα στο Τίποτα που θα μου χαριστεί ατόφιο
Θα φτάνω τον θνητό μου μύθο ως το τέλος του
και θα πεθάνω αξίζοντας μια ρίμα πικραμένη…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
.... αξίζοντας μια ρίμα πικραμένη… Σ.Π.
Πολλοί
θα είχαν ίδια επιθυμία ...
Όμως,
"ού παντός πλειν ες Κόρινθον..."
-αν το θυμάμαι σωστά.
Αδελφέ μου,
Αστεία, κατά κάποιον τρόπο, η νύχτα απόψε.
Οι ρίζες των παλαιών δέντρων
κατάφεραν να νικήσουν τον χρόνο
και να πώς αναδεύονται στην γη που πατάω
δίχως ποτέ να τις έχω ποτίσει
με κάποια σκέψη δροσιάς.
Ξεκίνησαν από ένα υψόμετρο όπου ξαπλώνουν οι θεοί, ώρες αμέριμνες.
Λεβεντογιοί που έσπρωχναν το χιόνι στον κατήφορο
με άνεση γοργόφτερης θύελλας.
Ιστορίες που μόνο οι παλαιές φωτογραφίες
ξέρουν να ζωγραφίζουν βουνίσια δάση βελανιδιάς,
απεραντωσύνη, και ήχους φλογέρας.
Στο φυλλομέτρημα, αυτές ξέρουν να εξιστορούν
αγάπες που γλυστρούσαν στις πλαγιές τις απότομες
και να αντηχούν σε καλέσματα
λες από στόματα ημιθέων.
Από κει ξεκίνησαν οι ρίζες μου.
Τώρα, πώς ένας ξεχασμένος Ερωδιός
φτερούγισε έξω από τις δαντέλες του αεικίνητου γενέθλιου Κόλπου,
προσπέρασε μύθους και προφητείες
κι έφθασε να μοιρολογεί στο νησί του μεγαλόστομου καρχαρία,
μόνος, κυριολεκτικά απομονωμένος,
σαν αντικείμενο συλλεκτικό,
που η σκόνη της καθημερινότητας το αγκαλιάζει
με καθε ανάσα του Ατλαντικού ...
αυτό θα το βρεις εσύ, ο σεμνός ποιητής,
στην συνέχεια του μονόδρομου όπου
τα τραγούδια των σειρήνων
σελαγίζουν στον ναρκωμένο νου
σαν το ευάλωτο Βόρειο Σέλας.
Δεν θα σε ταράζουν οι σεισμοί
οι απρόοπτοι, όλη η πατρίδα σεισμογενής επιβίωσε.
Εκείνοι, οι εσώτεροι, είναι
για την παρακολούθηση των αλκυονίδων
που ξεγλυστρούν από την οργή οκνηρής πραγματικότητας.
Εσύ, ζώσου την Ζώνη της έμνευσης,
είναι το νέκτρ όπου αθώρητες δυνάμεις σου έχουν τάξει...
Υγ. Ες αύριον
τα επόμενα.
Μα κι εσύ ένας σεισμός ήσουν: για τα λογοτεχνικά πράγματα, για τα νοήματα που ανατινάχτηκαν μέσα στον λόγο σου! Αντίκρισμα στα λεχθέντα σου είναι ένα έργο που θα το σπουδάζουν οι κατοπινοί με αφοσίωση. Αγαπώ τον τρόπο που εκφράστηκες και εκφράζεσαι! Έχεις ένα μοναδικό πλέξιμο των λέξεων που σε κάνει ποιήτρια σπουδαία! Σε φιλώ μέσα στην νέα μας καλή Χρονιά!
Δημοσίευση σχολίου