Δεν ανήκει τίποτα σε κανέναν.
Μετά τα μεσάνυχτα κι από το φεγγαρόφωτο
Μεγαλώνουν οι ίσκιοι
Και τα γατιά νιαουρίζουνε
Μπάσα
Σαν γέρικες ντηζελομηχανές που χάθηκαν
Μέσα στην νύχτα..
Ακούγεται αόριστο βιολί
Κι οριστικό παράπονο.
Βάφονται ασημένιοι οι πόθοι
κι εκεί
Όπου συγχέεται η μεταφυσική με τ’
αποκτήματα του ύπνου
Η πένα μου
Η πένα μου γρατζουνά
το λευκό
Γυρεύοντας την πορφυρότητά του..
13.10.2013
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
οι εικόνες σου, οι στίχοι σου, οι πόθοι και τα πάθη σου όταν η πένα σου γρατζουνά το λευκό, γίνονται λέξεις-πορφυρά τριαντάφυλλα στους ξεραμένους των καιρών μας κήπους
ευχαριστώ, Στρατή!
Ταινία μικρού μήκους...
Να'σαι καλά Στρατή!
Βίκυ
πλησιάζεις τα γραμμένα μου με αγάπη και αυτό σε κάνει αναγνώστρια και των μυστικών που δεν λέω..
Σ'ευχαριστώ πολύ γι αυτό!
Καλό βράδυ!
Μαρία μου
να είσαι καλά -σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου