Μπορεί και να ‘σαι συ, ο μόνος στις κερκίδες.

Απ’ όλες στέκονται καλύτερα κάτω από το φως

Οι νεραντζιές που τιθασεύουν φουρφουριστά τον άνεμο· και όπως φθινοπώριασε

Η ανάγκη για θαλπωρή διαγνώθεται ακόμα

και στα πιο απλά αγγίγματα που έχει ανάγκη
η σάρκα για να παραμένει ζωντανή.

Του πολιτικού βίου κακόγουστο φως.
Η βία σκηνοθέτησε για ένα μονόπρακτο που εσύ και που το παίζεις
δεν θα πάει πουθενά προς διδαχή ο θεατής σου.

Μπορεί και να ‘σαι συ, ο μόνος στις κερκίδες.

Ο άνεμος αφήνει τα νεράντζια σαν τις υποσχόμενες χειροβομβίδες

Να απειλήσουν την νύχτα σου.

Κάποτε σιγανοψιχαλίζει.

Είναι καλύτερα πια να μιλάς ή να σωπαίνεις

Όταν τριγύρω σου βοούν τα θλιβερά μεγάφωνα;

Η εξουσία ψεύτισε και μας ποτίζει με το όπιο της..