Τίποτα ανεξήγητο· Αχαρνών και Βικέλα
σε συναντώ να μην έχεις κανέναν προορισμό·
Η Κυριακή έβαλε ψύχρα·
Τυλιγμένη στην ωραία ζακέτα σου,
είσαι μια μελαγχολική φιγούρα που σαλεύει πάνω στην φορά του
δρόμου.
Στα μάτια σου διακρίνω μια λύπη·
Νικητής σε όλα ο ακατέργαστος Οκτώβριος
Παίζει με τις νεραντζιές των πεζοδρομίων
Φωτίζοντάς τες διθυραμβικά.
Σου μιλώ· εσύ δεν έχεις φωνή· είσαι ένα φάντασμα
Που ξεχάστηκε κι από την νύχτα ήρθε στην μέρα, ανήμπορο
Σε κάτι αληθινά ν’ αντιδράσει.
Κλέβω απ’ την μελαγχολία σου·
Σημάδι πως σε σκούριασε ο καιρός·
Και σ’ αφήνω να ναυαγήσεις μες τις σκέψεις που κάνουν εκείνοι που
πια δεν υπάρχουν
Καταστρώνοντας την κρυφή επίθεση στο οχυρό του κόσμου..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Παίζει με τις νεραντζιές των πεζοδρομίων
Φωτίζοντάς τες διθυραμβικά."
Σε βεβαιώνω Στρατή ότι τον παραπάνω στίχο....το είδα με τα μάτια μου. Απίστευτο! Αλλά την έζησα την σκηνή σε τέτοια ένταση που με άφησε άναυδο μέχρι που χάθηκε το φως και η νεραντζιά ξαναγύρισε στην ταπεινότητα της.
Φίλε μου ειλικρινά προσπαθώ να φανταστώ τι θα εικόνες θα ζωγράφιζες αν ήσουνα ζωγράφος.
Καλή σου μέρα και σε ευχαριστώ για την στήριξη και τα καλά σου λόγια.
Να είσαι καλά Χριστόφορε! Οι ταπεινότητες με διδάσκουν και στην Φύση βρίσκω αυτό που με σεβασμό ακολουθώ
στην σκέψη, στην ζωή μου..
Την καλημέρα μου και να είναι όλα καλά!
Δημοσίευση σχολίου