Μηχανές οι ρονρονίζοντας είναι
Μες την ζωή μου και δεν με αφήνουν να
ησυχάσω..
Αστράφτουνε οι λαμαρίνες
Καλογυαλισμένες μέχρις εσχάτων.. Α
Στροφαλοφόρε άρχοντα, παντοκράτωρ
Λαλεί ωραία η κεφαλή σου! Τα φωνήεντα
Που μιλάς λυρικές μηχανεύονται νότες και
ένα γρύλισμα
Από της δύναμής σου την ένταση
Δονεί περί τον άξονα το ελατό σασί που
καβαλάς και τρέχεις. Α κόσμε
εμβολοχιτωνίων και εμβόλων που λες
δρέπουν την χαρά
Του μετάλλου-
Α κόσμε της άγουσας αστραπής και της
μέγιστης έντασης-
Πλουραλισμέ στο απώτατο, ατσάλινε ύμνε!
Σκούζουν τα λάστιχα στο οδόστρωμα, η
εξάτμιση φρενιάζει-πώς
Να ειπωθεί ο οιονεί παλμός
Ενός συνόλου που ασφυκτιά και δεν
κρατιέται;
Κοίτα: το κόκκινο έλυσε όλα τα δεσμά του
Με την πραγματικότητα-
Χλιμιντρούν ανάγωγα άλογα-
Η ταξιαρχία των τροχών
Αφήνει σκόνη πίσω της
μπουχός
μπουχός
να γίνεται
και κουρνιαχτός που έμεινε
εμβρόντητος ο αέρας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου