...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

15 Οκτωβρίου 2013

Οι δρόμοι...




Κάτι να μπορεί να ξεσκαλώσει από την σιωπή και να ενεργοποιήσει
την χοάνη της νύχτας.
                                   Όπως οι δρόμοι που περπατιούνται από άγνωστους περαστικούς και σταματούν στο δασάκι, κοντά στις γραμμές των τρένων.
Μια νυχτερίδα ζητά μα δεν ξέρει το έλεος.
            Οι βιτρίνες έχουνε άποψη-φωταγωγούνται
               στρέφοντας πάνω τους τα βλέμματα των πελατών.
Το κέρδος, όπως το λέει ο ποιητής, σφυρίζει.
Ξενικές επιγραφές φτωχαίνουν κι άλλο την γλώσσα.
Αυτός που το καταλαβαίνει, ανησυχεί.
                                      Περιποιημένες γυναίκες λοξοκοιτούν λες κι είναι ο έρωτας                                                   της μιας στιγμής διαπραγματεύσιμος.
Περνά, αποφασιστική η αστυνομία.
Η ηθική που ρέει γύρω μας κανέναν δεν πείθει.
Τα λόγια και οι κουβέντες έχουνε έλλειμμα.
Κάποιος βολιδοσκοπεί τι πιστεύει το πλήθος όμως
κανένας δεν απαντά στις αγωνίες του θεού.
Όλοι αγαπούν τις συνάξεις σαν να ‘ναι μια μάζα που άκριτα κυριαρχεί
επάνω στην πραγματικότητα που σήπεται..

                                                     6.10.2013



4 σχόλια:

Βίκυ Δερμάνη είπε...

οι στίχοι σου, ποιητή μου, ζωγράφισαν ένα πίνακα. στέκομαι τον κοιτώ. κοιτάζω τις ζωές μας. δακρύζω. θέλω να φύγω μα δεν μπορώ... θέλω να μείνω μα δεν το αντέχω...

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Αρχικά, απόσπαση προσοχής απ' τη φωτογραφία... ευρηματική & καυστική!
Οι δρόμοι σου είναι απ' τα καλύτερα σου Στρατή. Κοφτεροί σαν λεπίδια!...
Καλό βράδυ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

καλό απόγευμα Βίκυ!
ευχαριστώ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Maria Kanellaki

την φωτό την απόλαυσα κι εγώ Μαρία-
είναι καταπληκτική.
ευχαριστώ για το πλησίασμα!
καλό απόγευμα!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου