Ερώτων άκανθες…

Να κλείνω τα μάτια και να με συναντά η φωνή 
στα κλεφτά – σαν να μοιράζεται 
εξαρχής πάλι ο κλήρος και το φιλί

συντρίβει την μελαγχολία που είχα.

Το πρόσωπό σου, το πρόσωπό σου εκεί που η βροχή σαλεύει

με τις δροσοστάλες τα φυλλώματα και ο σαλίγκαρος 
αραδίζει ευανάγνωστα επάνω στης φτέρης το αναγνωστικό.

Να έχω κουραστεί από όλα. Να με παίρνει ο ύπνος

και μες το κάρωμα να μελωδούν τριγύρω μου 
τα σπουργιτάκια

και το μπλεγμένο επάνω στην λεμονιά γιασεμί να ανασταίνει

ως και αποθαμένο.

Να δέεται ο ευκάλυπτος σε έναν γαλανό ουρανό. Να σε αγαπώ

κι ως που ο νους σου δεν βάζει. 
Να κανοναρχούν

οι νάρκισσοι του αέρα κι απάνω στα μπαλκόνια να μηδενίζουν

την εβδομάδα οι γλάστρες

Με τον βασιλικό και του ιβίσκου την έμπνευση. 
Να σε κοιτώ. Να πεθαίνω.

Και να ανασταίνομαι μες της πρωτομηνιάς την βαθύκοιλη αγκαλιά που ζητά

να αναστατώσει την τάξη που νόμιζα όλα πως έχουν..